Βασίλης Κυριαζάκης, Τρία ποιήματα
Πίστη στο χάος
Η επιστήμη που μελετά
την κίνηση του χώρου και του χρόνου
εντός σωμάτων που δεν καταλαμβάνουν
ούτε χώρο ούτε χρόνο
Μονάδα μέτρησης το π
το κεφαλαίο π
ίσως ποίηση
ίσως ποίημα
μα πάνω απ’ όλα
πίστη
Πίστη στο χάος
***
Μικρή
είχα μια σκυλίτσα τη Μιράντα
δεν ζευγάρωσε ποτέ όταν μεγάλωσε γέρασε έκλεψε έναν αρκούδο μου τον είχε για παιδί της όλη μέρα τον έσερνε στα δόντια της τον έγλειφε τον βύζαινε τον γαμούσε τον αποχωριζότανε μόνο τις νύχτες κει που κοιμόμουν ακούγα αλαφιασμένη τη Μιράντα να κλαίει γιατί ξεχνούσε πού είχε κρύψει το παιδί της μέχρι που κατάλαβα σηκώθηκα μια νύχτα τον πήρα της τον έδωσα της είπα
πάρ’τον μωρή παρ’τον και βγάλε τον σκασμό
τότε η Μιράντα ησύχαζε
***
Lexi
Αγαπητέ Μαγιακόφσκι,
αγαπητέ Πάστερνακ,
Πρόκειται για την κόρη μου.
Ακούστε μερικές απ’τις δηλώσεις της.
Λέει: Προτιμώ τη φυγή απ’τη φούγκα.
Απ’ τη σύνθεση την αποσύνθεση.
Τη μανία απ’την αρμονία.
Απ’την αντίστιξη τη στίξη,.!
(κόμμα, τελεία, θαυμαστικό)
Γιατί,
είμαι ένα τέταρτο άνθρωπος,
μισή παύση
και
ολόκληρη
το σμαραγδένιο σκαθάρι των Ινδιών.
Ζωγράφισε μου πως είναι το σμαραγδένιο σκαθάρι της λέω και παίρνει το μπλοκ και τις ξυλομπογιές και τα ακουμπάει στο τραπέζι της κουζίνας και σκύβει πάνω τους και μπροστά της τα πλαστικά φρούτα και η πιο νεκρή φύση της μάνας της και βγάζει το χαρτάκι από το πόδι του τραπεζιού και τώρα γέρνει και κάνει τον εαυτό της μ’ένα πράσινο φουστάνι κι ένα χέρι που τρέμει να ακουμπήσει το ο,τιδήποτε.
Αγαπητέ Μαγιακόφσκι,
αγαπητέ Πάστερνακ.
Το πρωί -και ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό- από το γάλα της ξεπήδησαν λιβελούλες που πέταξαν στα μαλλιά της και γλιστρώντας ως τις άκρες τους έπλεκαν μικρές πυκνές κοτσίδες.
Είδα το πρόσωπο της
μετά από πολύ καιρό.
Δεν θυμάμαι πόσο.
Και τότε με ρώτησε τι είναι η ποίηση
και τα ανισόπτερα έπεσαν νεκρά
σαν να τα ψέκασαν με DDT.
Δι-αίθυλο
Δι-χλωρό
Τρι-χλωροαιθάνιο
Αγαπητέ Μαγιακόφσκι,
αγαπητέ Πάστερνακ.
Νομίζω είναι έτοιμη.
Μετά τιμής διατελών,
Περιμένω απάντηση.
