ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ
Πάλιωσαν τα λόγια
καινούρια ας θες να τα παρουσιάζεις
κι η συμφωνία με τον διάβολο
ακυρώθηκε από μέρους του.
Δεν ενδιαφέρεται πια για την ψυχή σου.
Μείνε λοιπόν με τη γερασμένη σου αλήθεια.
Κι η νεότητα
αυτή υπάρχει πια μόνο στις αναμνήσεις
και στο υπέροχο άρωμα του γιασεμιού
που-άγνωστο πώς-τυραννάει ακόμα
την αίσθηση της όσφρησης.
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Χτες βράδυ κάπως σαν να κόπασαν τα κλάματα
και μέσα από το θολό τζάμι διέκρινα ξανά
τη Σοφία-τη Μαρίνα-τον Αργύρη-και τον Αντρέα
μου είπαν πως η παρτίδα δεν έχει σωθεί
με ρώτησαν αν τελικά τους άφησα να μπουν μέσα
κι όταν έγνεψα αρνητικά αναρωτήθηκαν πού το βρίσκω το κουράγιο
κι εγώ τους απάντησα: σιγά το δύσκολο, η ανυπότακτη μνήμη σας με υποχρεώνει
να υπερασπίσω το όνειρο και να το παραδώσω άθικτο παρ’ όλη την ευθραυστότητά του
σε όποιον το έχει ανάγκη για να αντέξει.
Και μετά κοίταξα κάτω στο πάτωμα τις σκορπισμένες καραμελίτσες θεάτρου
που ξέφυγαν από την τσάντα της Κατερίνας και γλίστρησαν μέσα σ’ ένα ποίημα της για να μην ξεχαστούν.
Κι ύστερα ήταν κι εκείνη η Βέρα-Όλια που αδιάκοπα εδώ και τόσα χρόνια κατεβαίνει κι αδειάζει το λάκκο απ’ τα βρομόνερα.
Μήπως να ταξιδεύει ακόμα ξεχασμένο στο κατάστρωμα εκείνο το αντίτυπο απ’ τη ‘’γραμμή του ορίζοντος’’ του Βακαλόπουλου στο πλοίο της εφηβικής μου ηλικίας
κι ήταν άραγε η Ρίτα εκείνη που όταν έκανα να βγω έξω, στο πρώτο βήμα μού φώναξε ‘’όλα καλά κουρέλι;’’
Μα η εκ γενετής συστολή μου μαζί μ’ εκείνη την αίσθηση που δεν αποκολλήθηκε με τον ομφάλιο λώρο ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να απευθύνονται σ’ εμένα την εμπόδισε να λάβει απόκριση.
Περιπλανήθηκα όλη νύχτα σε γνώριμους δρόμους που τους περπατούσα πρώτη μου φορά
ένα στίχο (το τέλος της αυταπάτης) πρόλαβε να μου τραγουδήσει η Amy σαν ηχώ από κάποια ξεχασμένη εποχή ‘’love is a losing game’’ λίγο πριν στρίψω στη γωνία.
Πριν το ξημέρωμα συνάντησα μια παρέα και βίωσα ολοκληρωτικά το νόημα των στίχων ‘’faces look ugly when you’re alone’’ ενώ ο Μόρισον από κάποιο σοκάκι (πιθανόν του μυαλού μου) μού έγνεψε ‘’τα ‘λεγα εγώ’’.
Λίγο πιο πέρα ο Κομπέιν ψιθύριζε μια θετική σκέψη (ή όπως το πάρει κανείς) για να αντέξω την υπόλοιπη μέρα:
‘’I’m so happy cause today I found my friends in my head’’.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γεράσιμος-Γιώργος Μαντάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Σπούδασε σκηνοθεσία. Όταν διαβάζει, γράφει και βλέπει ταινίες νιώθει πραγματικά ευτυχισμένος.
