ΑΥΓΟ ΦΑΜΠΕΡΖΕ
Μετά από πέντε μήνες μεροδούλι μεροφάι, το αφεντικό με φώναξε να μου μιλήσει. Το γραφείο του έμοιαζε με σουίτα. Όχι ότι είχα δει ποτέ στη ζωή μου σουίτα, αλλά κάπως έτσι τη φανταζόμουν.
-Αυγή, σε κάλεσα για μια νέα υπόθεση. Την Tomatil, με τα κέτσαπ και τους ντοματοχυμούς, την ξέρεις;
Έγνευσα αρνητικά.
-Έχει αλώσει τα Βαλκάνια τα τελευταία χρόνια. Έφαγε πρόστιμο από την Κομισιόν για αθέμιτο ανταγωνισμό. Θέλω να πάρεις το φάκελο και να ετοιμάσεις προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Εμένα η ματιά μου είχε γραπωθεί από ένα τεράστιο αυγό φαμπερζέ πάνω στο τραπέζι συνεργασίας. Εξέπεμπε μια απόκοσμη μπλε λάμψη. Θα έλεγες ότι το περιέβαλε μια αύρα μυστηρίου.
-Εντυπωσιακό, ε;
Έγνευσα καταφατικά.
-Το είχε αγοράσει ο πατέρας μου σε δημοπρασία στο Λονδίνο πριν χρόνια. Είναι πιστό αντίγραφο του αυγού που είχε παραγγείλει από τον Φαμπερζέ ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας για τη σύζυγό του. Μέσα έχει ένα κίτρινο τριαντάφυλλο.
Δεν είπα τίποτε. Εγώ αν ζούσα στην αυτοκρατορική Ρωσία, θα ήμουν σίγουρα από την κάστα των μουζίκων.
-Λοιπόν, περιμένω την προσφυγή. Έχουμε στενή προθεσμία, αλλά έχε υπόψη ότι ως βασική χειρίστρια της υπόθεσης θα πάρεις μπόνους.
Ένα φωτάκι άναψε μέσα μου. Μέχρι τότε, η συμφωνία ήταν εννιά με επτά, επτακόσια ευρώ μηνιάτικο, τα ταμεία δικά μου. Επτακόσια μείον τριακόσια το ενοίκιο, μείον εκατό κοινόχρηστα και λογαριασμοί, έμεναν τριακόσια ευρώ, δηλαδή δέκα ευρώ την ημέρα. Μ’ αυτά τα λεφτά έπρεπε να φοράω ταγιέρ και να κερνάω καφέδες στην Ευελπίδων. Τώρα, όμως, ίσως άλλαζε η τύχη μου. Είχε έρθει η ώρα να αρμέξω τις παχιές αγελάδες.
Είπα στη μάνα μου να μη με περιμένει το Πάσχα στο χωριό. Ξεκίνησα να διαβάζω και να γράφω σαν παλαβή.Η υπόθεση έγινε η ταπετσαρία του μυαλού μου. Τη δούλευα λεπτοβελονιά. Ένα βράδυ χτυπούσαν καμπάνες ασταμάτητα. Βγήκα στο παράθυρο. Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Εγώ,όμως, συνέχισα ακάθεκτη το γράψιμο. Πόνταρα στην Ανάσταση.
Μετά από ένα μήνα παρέδωσα την προσφυγή. Το ίδιο βράδυ σκεφτόμουν τι θα αγόραζα με το μπόνους.Την επόμενη μέρα με φώναξε το αφεντικό στο γραφείο του. Μου εγχείρισε ένα φάκελο.
-Αυτό είναι για εσένα, είπε πανηγυρικά. Η φιλοσοφία μας είναι να τιμούμε πάντα τον κόπο των συνεργατών μας.
Τον ευχαρίστησα ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο αυγό φαμπερζέ. Πήρα λίγη από τη λάμψη του καθώς έβαζα το φάκελο στην τσάντα μου. Θα τον άνοιγα σπίτι. Ήθελα να παρατείνω λίγο ακόμη την αναμονή της ευτυχίας.
Αργά το απόγευμα, είχαν φύγει όλοι κι έμεινα να ετοιμάσω το δικαστήριο της επόμενης μέρας. Ξαφνικά κόλλησε ο υπολογιστής μου και πήγα να κάτσω στη Γραμματεία. Η κυρία Λουκία είχε ξεχάσει τη σελίδα με τα μέηλ ανοιχτή. Το βλέμμα μου έπεσε στο μήνυμα της Tomatil. Το άνοιξα. Μας ενημέρωναν ότι είχαν καταβάλει το ποσό των 120.000 ευρώ για τις παρασχεθείσες νομικές υπηρεσίες.Η καρδιά μου πετάρισε. Πονούσα από χαρά. Δεν άντεξα άλλο. Πήρα την τσάντα μου, έβγαλα το φάκελο και τον άνοιξα. Βρήκα 1 χαρτονόμισμα των 100 ευρώ. Ξανακοίταξα μήπως δεν είχα δει καλά. Μάταια. Ένιωσα να μου πέφτει η πίεση. Ξάπλωσα στον καναπέ. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε έτσι. Έπειτα σηκώθηκα, κατευθύνθηκα στο γραφείο του αφεντικού και πήρα στα χέρια μου το αυγό φαμπερζέ. Το άνοιξα, είδα το κίτρινο τριαντάφυλλο που φώλιαζε μέσα και το πέταξα με δύναμη στο πάτωμα. Έφυγα τρέχοντας χωρίς να κοιτάξω πίσω.
Μπήκα σπίτι αλαφιασμένη. Τα χέρια μου έτρεμαν. Πήγα κι έβαλα το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση. Θα με πήγαιναν για φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Άνοιξα τον ποινικό κώδικα να δω την προβλεπόμενη ποινή. Φυλάκιση μέχρι δύο έτη. Θα μου αφαιρούσαν και τη δικηγορική άδεια. Σκέφτηκα να φύγω, να εξαφανιστώ. Θα με καταλάβαιναν σίγουρα. Ήμουν η τελευταία που έφυγε. Έπειτα, υπήρχαν κάμερες στην είσοδο και σε όλα τα γραφεία. Κάθισα στο κρεβάτι και κοιτούσα το ταβάνι. Πέρασε από μπροστά μου όλη μου η ζωή.Σκέφτηκα τη μάνα μου στο χωριό. Τα χρόνια στο πανεπιστήμιο, το διδακτορικό, τις υποτροφίες, τα όνειρα και τις προσδοκίες. Όλα χαμένα.
Το επόμενο πρωί ήμουν σαν να είχε περάσει τρακτέρ από πάνω μου. Ετοιμάστηκα για το γραφείο. θα έλεγα ότι έπαθα κρίση επιληψίας. Θα έλεγα ό,τι δικαιολογία μου κατέβαινε, αρκεί να γλίτωνα τα χειρότερα.
Έφθασα και ζήτησα αμέσως να μιλήσω στο αφεντικό. Καθώς έμπαινα στο γραφείο του, η όψη του αυγού με κεραυνοβόλησε.Λαμπερό και επιβλητικό, με την ίδια απόκοσμη μπλε λάμψη, στην ίδια θέση. Έμεινα να το κοιτάζω σαν υπνωτισμένη.
-Πάλι το αυγό κοιτάς;
-Εεεε… έχει και το τριαντάφυλλο μέσα;Ψέλλισα.
Το αφεντικό με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα, έκανε τις παλάμες του τρίγωνο.
-Αυγή, σε βλέπω κάπως αναστατωμένη. Σου συμβαίνει κάτι;
-Όχι, τίποτε, είπα μουδιασμένη.
Έριξα μια φευγαλέα ματιά στο αυγό, να βεβαιωθώ ότι ήταν πράγματι στη θέση του και γύρισα να φύγω. Ξαφνικά ένιωσα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Ξαναγύρισα.
-Ξέρετε, δεν θα συνεχίσω στο γραφείο. Φαίνεται πως δεν ταιριάζω στο προφίλ της εταιρίας σας, είπα αποφασιστικά.
Καθώς γκρεμίζονταν οι γέφυρες πίσω μου, μου φάνηκε πως το αυγό άστραψε και χάθηκε μέσα σε μια εκτυφλωτική δεσμίδα φωτός.
Μαρία Νταλαούτη (Πρέβεζα, 1983). Απόφοιτη Νομικής Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
