[1]
Μαθαίνω να μιλώ
πάλι απ’ την αρχή. σταματάς να με διακόπτεις και μετά κόβεις τα χέρια μου ξανά.
έχω ξεχάσει να είμαι αυτός που ήμουν. το κρύο με γυρίζει πίσω, στον καιρό που φυλούσα—ένας
θεός ξέρει τι—πάνω σε κάποιο μακρινό βουνό. εκεί όπου μπορούσα να βρω ένα
πραγματικό όπλο για να στοχεύσω τον αέρα. το οξυγόνο στραγγίζει κάθε φορά όταν
κοιτάζω το λασπωμένο χώμα. είναι το χώμα που μου θυμίζει πόσο μου άρεσε να
παίζω μικρός με τις πέτρες—εκείνες τις πέτρες που μιλούσαν—και να
τις στοιβάζω μία-μία δίπλα στον τοίχο, κάτω από τις σκάλες ή στην πίσω αυλή,
που κάποτε είχα πέσει απ’ το μονόζυγο και μου είχε κοπεί η ανάσα. θα μπορούσα
να μην ξανανασάνω: υπογραμμίζω κι αυτή την αρκετά ισχυρή πιθανότητα. τώρα που
ξανάρχονται οι φράσεις και οι συνάψεις του εγκεφάλου διαρρέονται από ηλεκτρικό
ρεύμα, νομίζω πως μπορώ να βάλω τις αναμνήσεις σε σειρά. εσύ πια δεν με
διακόπτεις, ούτε μου βάζεις τις φωνές για το πόσο αφελής μπορώ να γίνω. μεγάλωσα
και είμαι πιο κουρασμένος. άλλες φορές λυπάμαι που δεν μπορώ να κλάψω, γιατί
δεν μπορώ να ακούσω τις πέτρες να μου μιλάνε όπως τότε. ούτε όπλο κρατάω πια,
για να παίζω με τον ουρανό κι εκείνος, όταν θυμώνει, να ρίχνει πάνω μου πικρό
νερό. κραδαίνω τις όμορφές μου λέξεις, μα δεν μπορώ να κάνω τα μαγικά που έκανα
τότε. εσύ, είσαι τώρα πια μια σκιά και σκέφτομαι, πως είναι η σειρά μου να με
στοιβάξουν οι πέτρες δίπλα στον τοίχο, κάτω από τις σκάλες ή στην πίσω αυλή,
που κάποτε είχα πέσει απ’ το μονόζυγο και μου είχε κοπεί η ανάσα.
~
[2]
Το τέλος πάντα επέρχεται προτού προλάβεις να εκπληρώσεις κάθε μικρή
ή μεγάλη πτυχή ενός οράματος. τα λόγια δεν κρύβουν κάθε φορά την αλήθεια, ούτε
άλλωστε κι οι πράξεις. το κενό αιωρείται πάνω από τα κεφάλια αδυσώπητο, σαν το
χαλάζι του καλοκαιριού. κι όσο πασχίζεις, τόσο πιο σθεναρά εφορμούν κατά πάνω
σου τα εμπόδια. το πρόσωπο που είναι αληθινό—με έναν τρόπο
περίεργο—το αποστρέφονται οι άνθρωποι σαν θανατικό.
~
[3]
Μια λέξη που ξεχνά. μια σιωπή. μια σκιά βλεφάρου κρεμασμένη στην
ειρκτή. υπάρχουν φορές που συνηθίζεις. κι άλλες πάλι που δεν τολμάς καν να το
σκεφτείς. μοιράζεσαι συνήθως αυτά που είναι δικά σου. άλλες φορές όλα όσα
δανεικά απέμειναν στο άδειο σου σαρκίο. κι υπάρχουν οι φορές που ξαπλώνεις στο
απλωμένο σκοτάδι σαν απόντας. να αναμετρηθείς πασχίζεις με το φως. η απουσία
είναι το ίδιο ολισθηρή στο ορατό φάσμα.
~
