Ενθύμιον
σχολικού έτους
Δεν με νοιάζει
τι θα πουν
Αν θα τους
αρέσει το χτένισμα μου
Το βλεμμα
μου
Οι ωμοι μου
Ο τροπος που
κρατάω το στυλό
Το μονο που
με νοιάζει
Είναι να
μπορέσω να κοιτάξω ευθεία
Στο φακό με
την ίδια δύναμη
Που τον
κοιτάζουν τα κυκλάμινα
Στη ζωγραφιά
που είναι καρφωμένη
Με τέσσερις
χρωματιστές πινέζες
Πίσω μου στον
τοίχο
Αυτόν που
δεν λέει ποτέ ψέμματα
Παρά μόνο
παραμύθια
Για νεραιδες
και ξωτικά του νερού
Που περιμένουν
ως ανταμοιβή
Για την
αφέλεια και την ομορφια τους
Ένα κλικ ένα
κλάσμα
Του δευτερολεπτου
πριν τη λήψη
Μιας «στημενης»
σχολικης φωτογραφιας.
Το ποίημα
της ημέρας
Εκείνο που
διάβασα
Και εκείνο
που έγραψα
Συνομιλούν
Το καθένα
μιλώντας την γλώσσα της εποχής του
Εποχής
υστερικής
Μαμάς υστερικής
Συζύγου
υστερικής
Που απλώνει
και μαζεύει τα ρούχα
Την ίδια μέρα
και ώρα της βδομάδας
Χρησιμοποιώντας
μανταλάκια της ίδιας απόχρωσης
Βαθύ μπλε οι
λέξεις
Συνορεύουν
στα μάτια μας
Τα εύκολα
γίνονται δύσκολα
Τα δύσκολα
γίνονται εύκολα
Για να
καταργηθούν οι κανόνες της αφήγησης
Παρά τις
απεγνωσμένες προσπάθειες για ειρμό
Τον διασυρμό
δεν θα τον αποφύγουμε
Ούτε εσύ ούτε
εγώ κι ας κρυβόμαστε
Πίσω από τα
παραμορφωμένα μας δάχτυλα
Πόσο μοιάζουμε
και η ομοιότητα μας
Είναι η
παρηγοριά μας
Κάθε φορά
που μας απορρίπτουν ερωτικά
Κάθε φορά
που μας ξεχνούν οι αναγκαίοι μας φίλοι
Κάθε φορά
που μπερδεύουν τα ονόματά μας
Σύλια ή
Σύλβια;
Γιατί μερικά
πράγματα
Ιδίως όσα
ξεχωρίζουν
Μένουν
αναλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου
Χωρίς ρυτίδες
Όπως το δικό
σου ποίημα
Όπως η δική
μου η ελπίδα.
*
Η Ματίνα Λιώση γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και Φιλοσοφία. Από το 2015 ζει στο Λονδίνο, όπου γράφει τη διδακτορική της διατριβή με θέμα την έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο ‘Η Ενδέκατη Ελεγεία’.
