Η
Ματίνα Λιώση γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε Νομικά και Φιλοσοφία. Απο το
2015 ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Ποιήματά
της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά
έντυπα. Από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης
κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή
‘Η ενδεκάτη ελεγεία’.
Προς
εκκόμισιν
I
Πέτρα
δεμένη με σκοινί
Αγκυροβολεί
στα υγρά χείλη μας
Συνομολογούμε
–
Ιστός
ναυαγίου – Καλά κρυμμένοι θησαυροί
Το
μικρό μου στήθος, οι φαρδείς σου ώμοι –
Καταποντίζονται
Παίρνοντας
τρεις βαθιές αναπνοές
Φτάνοντας
στο νησί που δεν έχουμε επισκεφθεί
Κρατώντας
στα χέρια μας τον γιο που δεν έχουμε
γεννήσει–
Διαγράφεται
το αδράχτι του έρωτα
Του
πεινασμένου ακόμα για ζωή –
Ακροδάχτυλα
δακρυσμένα,
Στην
κύτη κλειδωμένα νυχτερινού μειδιάματος
Μεθώντας
για τελευταία φορά με αγιόκλημα
Να
γείρουμε στα μέσα του θανάτου –
Καθώς
η νύμφη μας λούζει,
Στρώνει
τα λευκά σεντόνια –
Μας
σκεπάζει με λουλούδια – Να μην κρυώσουμε
Σε
στάση εμβρύου
Όπως
κάθε νύχτα – Από την πρώτη νύχτα
Με
το πρόσωπό μας προς τα Ανατολικά –
Με
τα μάτια μας ανοιχτά για λίγο ακόμη
Πριν
σκίσουν τα ρούχα μας με ξυράφι –
Πριν
μας θάψουν σε δάσος λιβανισμένο
II
Στροβιλίζεται
μεθυσμένος ο ωροδείκτης
Γύρω
απο τον εαυτό του και τον ήλιο
Τα
λεπτά συνομολογούν –
Είναι
εξαρχής καθορισμένος ο θάνατος αυτός–
Να
παραβιάσουμε
Την
αναμενόμενη χειραψία
Το
διπλό φιλί σταυρωτά στα μάγουλα
Το
γύρισμα της πλάτης
Όχι
γιατι δεν πρέπει –
Αλλά
γιατί πρέπει να επιστρέψουμε
Στην
επτάλοφο υπόσχεση –
Στην
θέα απο το τελευταίο διαμέρισμα
Του
τραγουδισμένου φεγγαριού,
Απογευματινή
βόλτα στον στενό πορθμό
Που
χωρίζει τον νέο απο τον παλιό εαυτό μας
–
Όχι
γιατί δεν πρέπει – Αλλά γιατι πρέπει
Να
κυοφορήσουμε το πένθος της δροσοσταλίδας
–
Στα
φύλλα βιολετί ορχιδέας
Πάνω
στο γραφείο που γράφουμε αριέττες
Αλλάζει
ο χρόνος –
Πετώντας
με δύναμη πάνω στη γη να σπάσει το ρόδι