ΣΠΥΡΟΣ ΘΕΡΙΑΝΟΣ, “ Ντυμένος επίσημα ”, εκδ. “
ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ ”, 2008
Ο
Σπύρος Θεριανός δεν γράφει συχνά και δημοσιεύει ακόμη σπανιότερα. Τούτο βέβαια
δεν αποτελεί αναγκαστικά εχέγγυο καλής ποίησης, άλλα πρόσκληση για σκέψη περί
τούτου. Στα ποιήματα του Θεριανού αυτό που κυριαρχεί και λεπτομερώς
περιγράφεται είναι η στιγμή, ως απόλυτο (και διαισθητικά αιώνιο) παρόν. Το
απαύγασμα τούτων των στιγμών και η στίλβη που μας δημιουργούν δεν είναι συχνό
φαινόμενο, ούτε ένα καθημερινό στοίχημα. Μοιάζουν αυτές οι στιγμές κρυμμένες
πίσω από μία σκυμμένη ωμοπλάτη, έτσι όπως η μητέρα πλένει τον τάφο της αδελφής
της, μοιάζει με το φτερούγισμα του περιστεριού στο περβάζι, αναφέρομαι στο
εκπληκτικό ποίημα της συλλογής με τον τίτλο “ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ” . Αυτό το
φτερούγισμα κυνηγάει ο Θεριανός, αυτό προσπαθεί και να ποιήσει, εξ’ ου και
λιγομίλητος. Εξ’ ου και καίρια, εξ’ ου και ουσιώδης η γραφή του. Αν θεωρηθεί
από αυτό το σημείωμα ότι απλά η παράθεση ενός “μικροσυμβάντος” ή ενός κάδρου
ελάχιστης φωτογραφίας ισοδυναμεί με ποίημα θα έχω κάνει λάθος. Η διερευνητική
ματιά, η σύλληψη ενός αγαλμάτινου δευτερολέπτου εκ του οποίου σαν από
συντριβάνι εξφενδονίζεται μια ολάκερη σκέψη, μια καθολική έποψη του κόσμου τίθενται ως ζητούμενα στο ελάχιστο πλην στιβαρό
έργο του Θεριανού. Αυτή η ματιά και η γραφή του Θεριανού, που τον φαντάζομαι να
διαλέγει σχεδόν τελετουργικά την κάθε λέξη και να την τοποθετεί με σταθερή
σιγουριά και ηρεμία σαν να φτιάχνει ψηφιδωτό, λαμπρύνουν με γοητεία τα ποιήματα
του.
