Μουσείο
Οι πέτρες
παραπονιούνται
πως
νιώθουν μοναξιά τις Κυριακές.
Σφραγισμένες
στο σκληρό τους σώμα,
ξεκινούν
έναν ατέλειωτο μονόλογο
που
εκνευρίζει τους τουρίστες.
Όταν μας
βλέπουν πιάνουνε τις προσευχές
– δεήσεις
να μην τις προσέξουμε.
Δεν ξέρουν
πως το μέσα τους είναι καλά κλεισμένο.
Όσες
υπέστησαν ανθρώπινη παρέμβαση,
υπέφεραν
βαθύτατα και προσπαθούν να το ξεχάσουν.
Οι άθικτες
φιλενάδες τους, έχουν πιο στέρεες άμυνες.
Προνόησαν
να επιλέξουν τα μεγάλα σχήματα, που
δε χωρούν
σε χέρια.
Είναι
εχθρικές προς τη μεταφορά: θέλουν
την ησυχία
τους. Παρ’ όλα αυτά,
μια μικρή
θλίψη την αισθάνονται
για τους
τολμηρούς και τις απόπειρές τους.
Σκέφτονται:
«τι βαρετό αυτό το πλήθος
με
τη σαχλή του περιέργεια!»
Όσοι
τυγχάνει να τις γνωρίζουνε σε βάθος,
αναφωνούν:
«Α, να!
Ο
παλιός καλός εαυτός μας!»
