Μαρία Κατσοπούλου, Ένα ποίημα

Το ξύλινο χέρι που γλυκά με νανουρίζει

 έχει σπίρτα αντί για δάχτυλα

 ένα-ένα τα ανάβω

 μέχρι να πάρει όλο φωτιά

 να πάψει πια

 με τα χάδια του

 τα κόκκαλά μου να σπάει.