Η ζωούλα μας
Τί έδωσα στο χάος;
Τη γονιμότητά μου.
Πού την έκρυβα τόσο καιρό
πριν απ’ αυτό;
Αν με ρωτήσεις να σου πω,
δεν ξέρω.
Τί κάνει η μάνα,
όταν δεν έχει να δώσει
στο παιδί να φάει;
Ό, τι μπορεί.
Αυτό έκανα κι εγώ.
Η έκτακτη ανάγκη
πυροδοτεί ό, τι σπόρο
έχουμε μέσα μας.
Η άτιμη, τότε μάς ξυπνάει.
Μέχρι τότε τί;
Τη ζωούλα μας.
Εκείνο το διάολο
που έσπειρε εμάς.
Μαρία (Σνάιντερ)
Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα
κατάλαβα τί θα πει
αγχωμένη
ή μάλλον θυμωμένη μαλακία.
Μάλιστα, είμαι κι εγώ μια Μαρία
σαν τη Σνάιντερ.
Τί λέω;
Σιγά που θα ‘χες δει το Τανγκό.
Δες το
και θυμήσου·
πώς εγώ σε συγχώρεσα,
ενώ εκείνη τον έδιωχνε
πάνω στην πράξη.
Όλ’ αυτά στο διάμεσο χώρο
μεταξύ αγάπης και μίσους,
στη διορατικότητα πάνω
που γέννησε σε ‘μένα
εκείνο το σοκ.
Πρώτη φορά
Ξένη πρωτοήρθα
κι έμεινα σ’ ένα ξενοδοχείο,
το Queen Olga.
Και ξένη έφυγα.
Έμεινα σ’ ένα άγνωστο δωμάτιο
ενός άγνωστου σπιτιού
που μου θύμιζε ταινία.
Μάλλον από τις γαλλικές
και σκληρά ερωτικές.
Σκληρά μπήκα
και σκληρά βγήκα.
Σαν να ήταν όλο
μια μεγάλη πρώτη φορά
διαρκείας –δέκα χρόνων παρά κάτι
ή τεσσάρων χρόνων παρά κάτι.
Σάμπως δεν ήταν;
Η πρώτη φορά που μεγάλωσα
έτσι.
Το αριστερό
Δημιουργώ το φόβο μου,
από το φόβο μου
και για το φόβο μου.
Η δημιουργία του φόβου μου
δεν είναι πια φόβος.
Κραδαίνω το άγνωστο στο ένα χέρι
και την οικειοποίησή του στο άλλο.
Μ’ αυτό το άλλο, το δεξί,
έγραψα αυτό το ποίημα.
Και τώρα δε φοβάμαι πια.
Το αριστερό, όμως,
ήταν αυτό που μ’ έσπρωξε
να γράψω.
Και δεν το ξεχνώ, επειδή έγραψα!
Τσουκάλι
Η συμπίεση μού αφήνει
αυτοάνοσο και έκφραση.
Η αποσυμπίεση αφήνει
ένα ξέρασμα στα μούτρα του άλλου.
Το καλά μαγειρεμένο φαγητό
προήλθε από το τσουκάλι
που ακόμα κοχλάζει.
Είπα και στο άλλο ποίημα
ότι βράζω και χύνομαι.
Δεν το είπα για κακό.
Τελικά, είχα ανώτερο σκοπό.
Τον ακολουθώ και γράφω.
Χωρίς αυτόν θα ήμουν ακόμα
ένα δοχείο αδειανό,
ούτε καν πουκάμισο ή Ελένη.
Αντ’ αυτών
μαγειρεύω το φαγητό μου
και το προσφέρω απλόχερα στους φίλους.
