 |
| Νάνα Παπαδάκη, Encore – Γυναίκες της Οδύσσειας (Μελάνι, 2016) |
ΚΑΛΥΨΩ
ΙΙ.
Εδώ, λυγίζει μια νύχτα.
Ύστερα το στεγνό βλέφαρο
Που μέσα του ο ίσκιος θα δύσει
Για να ριζώσει στον κόσμο.
Τι σκεπάζει άραγε τόσο επίμονα το καλοκαίρι
Ποιες φωνές μεγαλώνει
Ποιο σώμα σπάει στα χρώματα του δειλινού
Στα στήθη που σμίγουν γύρω απ’ την πιο απλή φωτιά
Διανοίγοντας το αστρο.
(από την Ενότητα “Ι.
ούτε επιστρέφει ούτε φεύγει ποτέ αυτή η θάλασσα
τις μάυρες κόρες μας ορίζει)
***
ΙΝΩ
σκούρο πουλί με την ουρά σχιστή, παρόμοια
βούλαξε ξανά στον κυματώδη πόντο
e 337
ΙΙ.
Θα βγαίνει απ’ τις όχθες το γαλάζιο
κρανίο αφροί στις φλέβες κουρνιά-
ζουν κι ο χειμώνας πιο βαρύς ζητά
έναν ήσυχο χώρο χέρι – ή τάφο.
Απολίθωμα λευκού χρόνου στο στέρ-
νο φωνή χωρίζεται στα δύο τρυπώνει
στον άνεμο ώς το παιδί ανάλαφρο
χέρι υψώνεται σφραγίζει τα χείλη τα
χείλη στην άσφαλτο μειδίαμα που
σβήνει
Κι ο κόσμος προχωρά.
(από την Ενότητα “ΙΙΙ.
είμαι το χώμα που λείπει)
—————————————
επιλογή ποιημάτων: Στάθης Ιντζές
