Ζούμε σε μια εποχή που η πραγματικότητα συγκρούεται όσο ποτέ άλλοτε με τις προσδοκίες μας. Είτε πρόκειται για ζωτικής σημασίας θέματα είτε για λιγότερο σημαντικά. Προσδοκίες που τις περισσότερες φορές διαμορφώνονται εντέχνως από το διάτρητο περιβάλλον μας. Υπαίτια ίσως για αυτή την σύγκρουση παραμένει η υπερβολική έκθεση στα μαζικά μέσα του καιρού. Από την σύγκρουση αυτή λίγα μπορούν να γλιτώσουν, πόσο δε μάλλον η έβδομη τέχνη. Ιδιαίτερα όταν τόση συζήτηση γίνεται για τα περιβόητα Όσκαρ. Λες και θα αγαπήσει κανείς λιγότερο ή περισσότερο τον κινηματογράφο αφορμή της ετήσιας φιέστας της ακαδημίας.
Σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από άρθρα, αρθράκια, κριτικές επί κριτικών, αποθεώνοντας την απολυταρχία του σχετικισμού σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, η κριτική μας ικανότητα μοιάζει να εξασθενεί. Έτσι, πριν εκφράσω την όποια άποψη για το “Moonlight”, αποφάσισα να αφήσω τον χρόνο να περάσει, να καταλαγιάσει μέσα μου η εμπειρία. Να εξετάσω τι εν τέλει μένει στο μυαλό και την καρδιά κι αν οι αρχικές συζητήσεις και προσδοκίες ταυτίζονται κάπως με το αποτέλεσμα.
Βασισμένο στο θεατρικό “In Moonlight Black Boys Look Blue” του 37χρονου Tarell Alvin McCraney, το “Moonlight” θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι μία άρτια κινηματογραφική δημιουργία. Μοιάζει σα να μην της λείπει κάτι. Καλή σκηνοθεσία (Barry Jenkins), φωτογραφία (James Laxton) και μουσική (Nicholas Britell), καλό κάστινγκ και σίγουρα «πιασιάρικο» σενάριο. Από αυτά με το κρίσιμο κοινωνικό ενδιαφέρον που γεννούν συζητήσεις και ζητούν να προτάξουμε τον αλτρουισμό και την ευαισθησία μας.
Το πορτρέτο του «μικρούλη» ολιγομίλητου Σαϊρόν από τα σκληρά μαθητικά του χρόνια μέχρι την ακόμα σκληρότερη ενηλικίωση. Η διαλυμένη οικογένεια και η «κηδεμονία» του από τον γοητευτικό Χουάν, έμπορο ναρκωτικών και προμηθευτή της μητέρας του. Ο ωκεανός, το φως της σελήνης στα νερά, σώματα που έρχονται όλο και πιο κοντά. Κι ένα απρόσμενο φιλί του Κέβιν που θα τον σημαδέψει για χρόνια.
Οι τραγικές αντιφάσεις της ζωής. Η ανελευθερία όπως εκφράζεται στην Αμερική του σήμερα και μάλιστα στο Λίμπερτι Σίτι του Μαϊάμι. Κατεστραμμένες ζωές από κρακ και βαριά ναρκωτικά, αλητεία και κοινωνικός αποκλεισμός. Και από την άλλη η φιλία, ο έρωτας, ο ανικανοποίητος σεξουαλισμός μιας λανθάνουσας ομοφυλοφιλίας, τα μικρά μετέωρα βήματα από και προς το σώμα του άλλου. Το σκληρό πρόσωπο της Αμερικής, εστιάζοντας στις κοινότητες των Αφροαμερικανών.
Δεν ξέρω αν το “Moonlight” είναι ή όχι η ταινία της χρονιάς. Αντιλαμβάνομαι όμως τι πάει να πει υπερτίμηση (και υποτίμηση) από τα μαζικά μέσα που μας καταπίνουν μέρα τη μέρα όλο και πιο πολύ. Πόσο διογκώνονται οι πληροφορίες πριν ακόμα τις προσλάβουν τα αισθητήρια όργανα. Κι ένα “Moonlight” χωρίς πολλή ψυχή, χωρίς ιδιαίτερη γεύση. Άτολμο σχεδόν. Αμήχανο.
