ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ
ΡΕΦΕΝΕ
της Πελαγίας Φυτοπούλου
α.
Το σκληρό πράσινο δεν
αστειεύεται. Μάλιστα σου δημιουργεί
μια
αλλόκοτη φιλιδοξία να ενσωματωθείς, να
διασπαστείς απ’ τον εαυτό σου.
Ξαφνικά τη θέση σου στη γη παίρνει ένα
δέντρο,
είσαι αυτό το δέντρο.
Πάνω του περπατούν χιλιάδες πλάσματα
που δεν έχεις δει και σίγουρα
ζουν άνθρωποι που ακόμη δεν έχουν
ανακαλυφθεί. Και αυτό είναι μεθυστικό,
για σκέψου,
να είσαι εσύ όλοι αυτοί που ο κόσμος
αγνοεί.
Κι αυτοί ματώνουν
Πάνω σ’ ένα δέντρο
Και πόσο
λείπουν τα δέντρα απ’ το θέατρο
Μονάχα παιδιά μείνανε
Παιδιά που περιμένουν τη μάνα τους να
τα σφάξει.
β.
εμείς που ζούμε χωρίς
πρόσωπο
και το αποτύπωμά
μας
κρατάει όσο η άχνη ζάχαρη
πάνω σε πληρωμένα
χείλη
μη μας λυπάστε
κοιμούμαστε ανάλαφρα
όπως οι νεκροί
ένας ήλιος τη φορά
όμορφοι στο
θάνατό μας
και
αλήθεια τι θα ήσασταν εσείς
χωρίς εμάς
χωρίς το κομμένο χέρι
ενός παιδιού
να σας τραβάει απ’ τα μαλλιά
δραχμαί 150
σας είπα
μην μας λυπάστε
το θέατρο δεν είναι ρεφενέ
γ.
Στο θέατρο έμαθα
Να μιλώ
Γι’ αυτό δε λέω
Τίποτα
Το
στόμα δεν έχει σημασία
Το αυτί
έχει
Στο θέατρο έμαθα
Να περπατώ
Ακίνητη ώρες
Την Ιθάκη φτάνω
Και απ’ την αρχική
μου θέση
Στο θέατρο έμαθα
Να ακουμπώ
Χωρίς να με βοηθά
Το πάνω άκρο
Είμαι
το χέρι
Που δεν κουνιέται
Μεγάλο χέρι μικρό
Χέρι
ακρωτηριασμένο
Χέρι τεχνητό Χέρι
Όλα τα χέρια
Που
ξεσκίζουν την καρδιά
Ναι, σε ακουμπώ
Με τα δικά
σου χέρια
Στο θέατρο έμαθα
Επιτέλους
Να γαμιέμαι
Το λέμε διάφραγμα
