ΓΙΩΡΓΟΣ
ΛΙΛΛΗΣ, “ ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ ”, εκδόσεις “
ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ ”, 2015
Έχοντας
ως τα τώρα παρακολουθήσει βήμα βήμα την
γραφή του Γιώργου Λίλλη, θα έλεγα εξαρχής
οτι με τον “Αρλεκίνο” του πραγματοποιεί
την αποφασιστική στροφή. Μέχρι πρότινος
θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ποιήματα
οργής, για ποιήματα σκληρά, για ποιήματα
τρυφερά, για ποιήματα ερωτικά, για μια
γραφή που εκρεμμούσε ανάμεσα στην γη
και στον ουρανό. Τώρα όμως με την τελευταία
του συλλογή ο Λίλλης αποφασίζει να
γράψει έναν ύμνο ρομαντικό. Με τις
ρομαντικές ιδέες που πάντα διαπερνούσαν
και εξακολουθούν να διαπερνούν την
Ευρωπαϊκή τέχνη. Ίσως αυτό να φαίνεται
παράδοξο, διότι στην τελευταία του
συλλογή, ο λόγος του είναι λιτός και
άπεφθος, αλλά το αίτημα που διατρανώνεται
μέσα στο κείμενο είναι σαφώς και ηρωικά
ρομαντικό. Κι εδώ είναι το παιγνιώδες
του τίτλου της συλλογής. Ένας αρλεκίνος,
μία δηλαδή φιγούρα που κατάγεται από
τους δούλους και που παίζει κωμικό ρόλο
(σαν να μας εφιστά την προσοχή ο Λίλλης
για το πως αντιμετωπίζεται ποια ο ποιητής
στους καιρούς μας), υψώνει ρομαντική
σημαία σε εποχές που, όπως ο ίδιος ο
ποιητής γράφει: “ Οι δρόμοι έπαψαν να
έχουν προορισμό / μοιάζουν με φίδια
νεκρά. ”. Ο ποιητής ενδύεται τον αρλεκίνο,
διότι έτσι γνωρίζει πως ίσως καλύτερα,
πως ίσως πιο “ανώδυνα” στα μάτια των
αναγνωστών, θα εκφράσει τις ιδέες του.
Το ένδυμα του όμως είναι αποκριάτικο
(ως εδώ να σχολιάζει τους καιρούς, ή το
ευκαιριακά προσποιητό των στην τέχνη
περιφερόμενων), έτσι όπως ακριβώς γράφει
ο ποιητής στο τελευταίο ποίημα της
συλλογής : “ Στην αποκριά αυτή / σε
προσκαλώ στην ομορφία του τριαντάφυλλου…
”. Η ομορφιά, ο ουρανός, η διαφυγή, ο
έρωτας, αυτά είναι τα στοιχήματα του
ποιητή και με ήρεμο, διόλου άστοχο και
πομπώδη, λόγο τα εκφράζει στην, μάλλον,
σημαντικότερη ως τα τώρα συλλογή του.