Η
Γεωργία Κολοβελώνη γεννήθηκε στα
Τρίκαλα, όπου και ζει. Σπούδασε Φιλολογία
στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης. Κατέχει δύο Μεταπτυχιακούς
τίτλους σπουδών. Εργάζεται ως Φιλόλογος
στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ποιήματα
και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε
έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, καθώς
και σε συλλογικούς τόμους. Ποιήματά της
έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά και έχουν
δημοσιευθεί σε Γαλλική ανθολογία
ποίησης. Ένα διήγημά της μεταφράστηκε
πρόσφατα στα Ισπανικά. Έχει εκδώσει τις
ποιητικές συλλογές «Ιστορίες
με λυπημένη αρχή»(Νέος Αστρολάβος /Ευθύνη 2012) και«Μελάνι
στον ουρανίσκο»(εκδόσεις Μελάνι 2015).
*
Σχεδόν
ζωή
οι
νεκροί μου ζουν
στη
φορμόλη
διασχίζουν
κάθετα τις μέρες
με
πυροβολούν ωμή πραγματικότητα
φυτρώνω
πόδια στην αυλή τους
φοβάμαι
να μεγαλώσω
εφευρίσκουν
τρόπους αυτοί
σκηνοθετούν
θνησιγενείς αναχωρήσεις
στη
νύχτα
συναλλασσόμαστε
με το ανέφικτο
τα
κέρματα λιγοστά
-έχει
αλλάξει τελευταία η αριθμητική
των
ανοιχτών πεδίων-
μετράμε
δάχτυλα κόκκαλα μνήμες
όλα
λειψά
συναρμολογούμε
κάθε πρωί ελλείψεις
πιο
κει η ζωή έχει γεύση φύλλου
που
σαπίζει στο χώμα
Ενύπνιο
στη
νύχτα θα μπούμε
με
πόδια γυμνά
θα
φυτρώνουν αγκάθια
στους
βολβούς των ματιών μας
το
μυαλό μας θα λιώνει
σε
τοίχους με χρώματα
ένας
σκύλος θα γαβγίζει σε τέλειο ανάπαιστο
θα
είμαστε ήδη νεκροί
τυλιγμένοι
σε φύλλα από δέντρα
στη
νύχτα θα μπούμε
από
περάσματα άδεια
που
οδηγούνε σε σώματα
Παύλου
Μελά Λασσάνη Προξένου Κορομηλά
σε
πολιτείες ανυπόταχτες θα απλώσουμε
την
πραμάτεια μας
ένα
άδειο κουφάρι από κάποτε δέρμα
γάμπες
γόνατα κνήμες φλέβες χεριών
σε
τιμή ευκαιρίας
στη
νύχτα θα μπούμε
μετέωροι
ξένοι
που
πουλάνε στιγμές στο δρεπάνι του χρόνου
από
τη νύχτα θα μας βγάλει
μια
σφαίρα καρφωμένη
στα
σπλάχνα της μέρας
Μέσα
είμαι θάλασσα
μέσα
είμαι θάλασσα
από
ένα μπλε βαθύ
έχω
ένα κέλυφος σκληρό
σαν
από όστρακο
μοναδική
μου ιδιοκτησία τα όνειρα
τα
ταξιδεύω σε ιστιοφόρα εποχής
από
έναν ξεχασμένο αιώνα
στα
πόδια τους ξαπλώνουνε μελλοντικοί
αυτόχειρες
που
αναζητούν το άλλο φως
θωπεύω
συχνά τις πατούσες τους
τις
γλύφω με τις ώρες
να
ανασάνω τη μυρωδιά του τετελεσμένου
τα
πρωινά μαζεύω αχινούς
και
περπατάω πάνω τους
ξυπόλυτη
τα βράδια
δεν
έχω χέρια
ο
ύπνος μου γεμίζει αγκάθια
δεν
έχω μάτια
και
δεν μπορώ να δω πότε θα έρθει η σειρά
μου
Από
την ποιητική συλλογή «Μελάνι
στον ουρανίσκο»(εκδόσεις Μελάνι 2015)
