ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, «Χορευτές», εκδ.
«ΚΕΔΡΟΣ», 2014
Από
την πρώτη της συλλογή η Ευτυχία Παναγιώτου αποφασίζει δυναμικά να μας εισβάλλει
στον στρόβιλο και στην δίνη του πειράματος της γλώσσας, της γραφής, του
ποιήματος. Στους «Χορευτές», μια εντέχνως έντονη διατύπωση του συνειρμού,
νομίζω πως αυτό το πείραμα έχει φτάσει στην αποκορύφωσή του. Περιγραφικά η
συλλογή αποτελείται από μια σειρά ποιημάτων που θα μπορούσαν να παρομοιαστούν
με όνειρα, ή με ένα συνεχές και μεταβαλλόμενο όνειρο κατά την διαδικασία του
ύπνου. Θα έλεγα πως ο λόγος της Παναγιώτου σ’ αυτή τη συλλογή, σχοινοβατεί (δεν
είναι τυχαίο το εξώφυλλο) ανάμεσα σε μία έξω-ρεαλιστική γραφή και στην
προσπάθεια σχηματισμού δομών ποιήματος που θα έμοιαζαν με τα κτίρια του Antoni
Gaudí. Η συλλογή είναι επιτυχώς χωρισμένη σε τέσσερις ενότητες που τα ποιήματα
τους δίνουν την γραμμική ένταση της ονειρικής διαδρομής. Το περιεχόμενο των
ποιημάτων είναι εξαιρετικά διευρυμένο, δεν θέλω να προσπαθήσω να το καταγράψω,
αντιθέτως το αφήνω στην ελευθερία του αναγνώστη, όμως πάντα υφέρπει η διερώτηση
για την υπόσταση και γραφή ενός ποιήματος.
