Θέμα αυτών των τριών σημειωμάτων είναι η επανατοποθέτηση των γεγονότων που
έλαβαν χώρα τον Μάιο του 2011, και στη διάρκεια του 2012, στις πλατείες της Ελλάδας
και τις Ευρώπης ολόκληρης, και μία αρχική πρόταση για την αντιμετώπιση των
παθογενειών που οδήγησαν στα γνωστά αποτελέσματα.
Ο λόγος που θεωρώ σημαντική αυτή την εισαγωγική παρουσίαση της
συγκεκριμένης θεματικής είναι απλός. Είναι αδιαμφισβήτητο πλέον το ότι στα
μυαλά των πολλών στη Ελλάδα, και εκτός, κυριαρχούν οι παρακάτω ανάγκες: εργασία
και η εξασφάλιση των μέσων για την αξιοπρεπή επιβίωση. Υπάρχει όμως και το
‘αλλά’.
Όπως γνωρίζουμε τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε τώρα τα φέρνουμε απο
την προ του μνημονίου περίοδο. Αρκετοί μάλιστα κάνουν λόγο για δεκαετίες κατα
την διάρκεια των οποίων καλλιεργήθηκαν η διαφθορά σε όλους τους τομείς της
κοινωνικής ζωή, η έλλειψη οργάνωσης, ο κομματισμός με την χειρότερη μορφή, ο κρατισμός κτλ.
Αν η παραπάνω διαπίστωση δεν ήταν αλήθεια τότε πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε
με τον άκρατο λαϊκισμό που υποστηρίζει ότι όλα ήταν καλά πριν το μνημόνιο, και
ότι πρέπει να το καταργήσουμε και να γυρίσουμε στα παλιά, όταν ‘είχαμε χρήματα,
δουλειές, ευημερία, εθνική υπερηφάνια και ανεξαρτησία, λειτουργικούς θεσμούς
και κρατική μηχανή’ κτλ.
Πλέον αποτελούν κοινοτοπία αυτοί που κατακρίνουν τους Αγανακτησμένους. Ήταν,
λέει, φασίστες, ακροαριστεροί, τρομοκράτες. Αυθόρμητοι και αφελείς στην
καλύτερη. Τόσο αφελείς και παιδαριώδεις ώστε να μην μπορούν να ενσωματωθούν
στην δημοκρατική διαδικασία.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα απο εκείνη την χρονικά
δυσδιάκριτη, ως προς την αρχή και τέλος, περίοδο ήταν ότι η δημοκρατία δεν
είναι ένα σημείο που το φτάνουμε και μετά πηγαίνουμε για ύπνο. Έτσι είχαμε συνηθίσει.
Η δημοκρατία είναι η πορεία, ένα μονοπάτι, μία βάρκα στην οποία όλοι είμαστε
μαζί. Η Ελλάδα, που έχει ιστορία δεκάδων αιώνων, αλλά και η Αίγυπτος, η
Ουκρανία και άλλες χώρες με χρόνια ή ακόμα και μήνες στο δημοκρατικό μονοπάτι.
Έτσι λοιπόν χωρίς φόβο και με λιγότερο πάθος πλέον, αρχίζουν να ακούγοντε
αχνά οι φωνές που υπστηρίζουν ότι ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους τον Μάιο του
11 σε όλη την Ευρώπη δέν βγήκε για να υποστηρίξει το άλφα ή το βήτα κόμμα, αλλά
για να εκφράσει αλληλεγγύη, και την δυσαρέσκειά του για το δημοκρατικό έλλειμμα
σε επίπεδο εθνικό, Ευρωπαϊκό και εν τέλει παγκόσμιο.
Το κάλεσμα για μαζικές κινητοποιήσεις τον Μάιο του 11’ ήταν Ειρηνικό, Μη
Κομματικό, και σαν φυσική συνέπεια πανευρωπαϊκό. Το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό
στις διάφορες χώρες της Ευρώπης που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και είναι
πασιφανές ότι όποιος ξαφνιάστηκε απο την κομματικοποίηση, με τον χειρότερο
τρόπο, αυτής της κινητοποίησης δεν έζησε στην Ελλάδα τις περασμένες δεκαετίες.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και αυτοί που θυμούντε.
Καλή συνέχεια,
Φιλομένης
