Αφιέρωμα: Ψευδώνυμα-Ετερώνυμα- Νανσυ Λεσκα

H αφαίρεση στην αρχή ήταν μια έκφραση , έπειτα έγινε ο στόχος .Όσα πιο λίγα έλεγα , όσο πιο γρήγορα έπραττα , τόσο περισσότερα κέρδιζα. Παρακολουθούσα τους ανθρώπους βυθισμένους μέσα σε κάθε συνήθεια και έπαιρνα αυτήν και την γυρνούσα ανάποδα, τη κατέστρεφα.

Εκείνο το βράδυ την κάλεσα από το σπίτι . Την φίλησα σκληρά , κατάλαβε πως έπρεπε να ακολουθήσει .Επόμενος σταθμός μία έκθεση ζωγραφικής . Στο φουαγιέ απαιτήσαμε πολύ αλκοόλ . Η Άννα κάθισε στο πρώτο καναπέ , εγώ στον δεύτερο .Οι νοικοκυραίοι με εξαίρετη μεθοδικότητα προκαλούσαν την ταύτιση και είναι η ταύτιση αυτή που θα επέτρεπε την αγορά. -Σηκώθηκα και ζύγισα τις επιλογές μου: Το αποτέλεσμα θα είναι για πάντα αδιάφορο.

Άρχισα να περπατώ αργά γύρω από μια πενηντάρα. .Ένα βλέμμα στην ευθεία λέω πάντα είναι μια μάχη. Προσπάθησα να μην την χάσω δευτερόλεπτο. Να καταλάβει πως εγώ θα είχα τον άντρα της , τον γιο της … Λίγο αργότερα έκανε την κίνησή της, κάλεσε την διοργανώτρια της έκθεσης ,φανέρωσε τις προθέσεις της : «Αυτόν τον πίνακα θα τον πάρω εγώ» παρενέβησα επιθετικά.

Συνεχίσαμε σε ένα μπαρ στο κέντρο της πόλης .Έπινα χόρευα ,ήταν ξεκάθαρο πως επρόκειτο για καταγραφή . Άλλοτε πάλι ταρακουνούσα με βία την Άννα «Γίνε πιο χαρούμενη ,γίνε πιο γαμημένα χαρούμενη». Εκείνη αμήχανα , καθησύχαζε τους διπλανούς μας . «Φύγε» ψιθύριζε, «Θα φύγω και εγώ»

Με το που γύρισα σπίτι ,βγήκα στο μπαλκόνι και τάισα τις γάτες .Τις χάιδεψα , χαμογέλασα. Επέστρεψα στην κουζίνα , άνοιξα το συρτάρι , έπιασα το μαχαίρι. Σήκωσα λίγο το αριστερό μανίκι μέχρι τον ώμο .Αμέσως μετά έστρεψα το μαχαίρι προς το μπράτσο ,σε απόσταση δέκα εκατοστών από αυτό .Ξεκίνησε ένας χορός από διαδοχικά κοψίματα, γρήγορα, κοφτά. Όταν τελείωσα το τελευταίο , άρχισε να κυλά το αίμα από το πρώτο και ένα ένα μετά τα υπόλοιπα , ο τέλειος συγχρονισμός , ίση απόσταση. Έπειτα άνοιξα το φαρμακείο , ήρεμη και έβγαλα δυο tranxene των δέκα mg . Τα ήπια και κάθισα στο πάτωμα με την πλάτη μου κολλημένη στην αρχή της πολυθρόνας. Οι γάτες γρήγορα με πλησίασαν , κάθισαν και οι δύο στα πόδια μου γουργουρίζοντας .Η αυτοκτονία σκεφτόμουν χρειάζεται οργάνωση , εάν πραγματοποιηθεί, θα πρέπει να είναι τέλεια. Χρειάζεται οργάνωση, το μεγάλο φινάλε : Κανείς δεν αντέδρασε.

Δεν πέρασαν παρά μερικά λεπτά ακόμα και η πόρτα άνοιξε . Η Άννα πιο ξανθιά και όμορφη από όλες τις μέρες στάθηκε όρθια μπροστά μου. «Πόσα πήρες;» «μόνο δύο» της απάντησα. Με σήκωσε χρωματίζοντας το φόρεμά της με αίμα . Έβγαλε από το φαρμακείο γάζες ψαλίδι οινόπνευμα βελόνα , κλωστή , με έραψε γρήγορα .Μόλις τελείωσε έγειρα πάνω της .Με αγκάλιασε -όπως μόνο αυτή ξέρει να δέχεται- ψιθύρισε πάλι όπως και κάποτε: Θα ήθελε να γίνει μητέρα , αυτό ή κάτι παρόμοιο , δεν θυμάμαι.

 *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: H Νάνσυ Λέσκα γεννήθηκε το 1988. Ασχολείται με
τη φωτογραφία και εργάζεται ως σερβιτόρα. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στο
«Ποιείν».