ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΥΦΙΛΤΖΟΓΛΟΥ, “ΜΕ ΥΦΟΣ ΙΝΔΙΑΝΟΥ”,
εκδόσεις “Μελάνι”, 2014
Αν
ανατρέξουμε στα προηγούμενα βιβλία του Κυριάκου Συφιλτζόγλου θα βρούμε την
πολιτική άλλοτε να σιωπά, άλλοτε να ψυχορραγεί, μα πάντα να μας κρυφοκοιτάζει
(με σιγουριά θανάτου) σκωπτικά. Στην πρόσφατη ποιητική του σύνθεση όμως ο
θάνατος γίνεται ανεπανόρθωτη πληγή και η πολιτική καταρρέει από τα σώματα των
προσφύγων – μεταναστών. Κάπου ενδιάμεσα, σ’ ένα φυλάκιο, ένας φαντάρος με το
όπλο και την γεμιστήρα στο χέρι απορεί. Προς τι τα σύνορα, αν παράγουν αίμα;
Δεν δίνει απαντήσεις ο Συφιλτζόγλου, όπως δεν οφείλει η τέχνη της ποιητικής
γραφής. Θα σκηνογραφήσει μπερδεμένα σύνορα και θα διατρανώσει αίτημα παύσης: “
Όπως και να ‘χει, για να τελειώνουμε, ίσως η μόνη σημαία να είναι το δέρμα μας.
”
