ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Ψάχνεις
τα όρια
Αναζητάς
διάρκεια ν’ ακουμπήσεις
Στα
μάτια του ηττημένου
οι
εχθροί γιγαντώνονται
με
προθεσμίες παράλογες
σ’
ένα χάος που ονομάζεται
Κόσμος
σ’
αυτή την ψυχή που ζητά
εκδίκηση
στα πάντα
Ένα
άλογο αφηνιασμένο
σε
τοίχους κλειστούς
ξάφνου
σπάει το παράθυρο
και
ματωμένο
καλπάζει
στο πουθενά
και
δεν ξέρει πια πως είναι άλογο
και
δεν έχει πια σημασία
πως
πίσω του
κάποιοι
στοιχηματίζουν
αν
θα φτάσει εκεί
που
θα κερδίσουν αυτοί
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΜΕΘΥΣΙ
Δεν θυμάμαι πως έφτασα ως εδώ Ηλέκτρα
Κάτω απ’ τις χρυσαφένιες ανταύγειες
του κρασιού να περιμένω
ανεκπλήρωτος
χαμένος στις εξαίσιες μουσικές
στους κρυφούς δρόμους
μιας ψυχής αλήτικης
ερμηνεύω τις σκιές
τις πίσω ματιές στο ανεπαρκές
τι περίεργο που συνεχίζω
όλο θυμάμαι αυτές τις ανεπαίσθητες
στιγμές που αιωρήθηκαν
κάποτε μέσα στους κύκλους
του έρωτα
την παρέα του σκύλου
στην παγωμένη ερημιά
όταν όλος ο κόσμος
ξαφνικά έσβησε
και μόνο τα βήματά μας
αντηχούσαν στον πλανήτη
πώς να μη φοβάμαι απόψε
για την γλυκιά Ισμήνη
την ατίθαση Αντιγόνη
–που την άκουσα να κλαίει
γοερά παρά το πείσμα της
μα περισσότερο για εκείνην
που άντεξε στ’ όνομα του Πατρός
και του θανάτου
για έναν άνεμο που περιμέναμε
να φυσήξει από κει που ελπίζαμε
Δεν θυμάμαι πως έφτασα ως εδώ Ηλέκτρα
Απόψε δεν ανήκω πουθενά
τα σπίτια ράγισαν
οι δρόμοι έσπασαν
και τα ποτήρια συνεχίζουν
να αδειάζουν την ψυχή μου
Απόψε είμαι εκείνο το παιδί
που στέκεται στην άκρη του δρόμου
και κοιτάζει ’κεινο το λευκό
άλογο που αργοσβήνει
στο χαντάκι
θυμάμαι τα μαύρα μάτια του
να λάμπουν ακόμα
-μη φοβάσαι μικρέ, μου ’λεγε
όλα κάποτε θα τελειώσουν
φέρε μου κι άλλο κρασί Ηλέκτρα
τίποτα δεν είναι αρκετό απόψε
