Αθήνα, 7 Απριλίου 2013
Το ρολόι το είχα βάλει να χτυπήσει στις 5.30, αλλά τα κατάφερα και ξύπνησα μόλις στις 6.30 – με σκοπό να κάτσω να γράψω για το νέο περιοδικό, την «Θράκα».Είχε χαλάσει, βλέπετε, ο καιρός. Έβρεχε και φύσαγε δαιμονισμένα. Πράγμα δυσάρεστο, αφού το νυχτερινό άρωμα από τις λίγες νεραντζιές της Πλατείας με είχε πείσει, ότι η Άνοιξη είχε μπει για τα καλά και μαζί της η καλοκαιρία. Και μ’ αυτήν μια καλυτέρευση του ηθικού μας, εδώ στην Αθήνα.
Ήθελα να πιαστώ από την Άνοιξη, αυτή την ζόρικη εποχή. Η Άνοιξη υπόσχεται λιγότερα έξοδα – τα καλοριφέρ σβήνουν. Η Άνοιξη υπόσχεται φιλία και έρωτες – οι καρδιές ανοίγουν. Η Άνοιξη είναι η Μία και Μοναδική εποχή, εάν δεν υπήρχε το Φθινόπωρο με τα κίτρινα φύλλα του και την μουσική του Βιβάλντι. Γιατί βρίσκω τετριμμένη την μουσική του για την Άνοιξη- κάπως «γλυκερή». Του Φθινοπώρου είναι πιο ουσιαστική, μέσα στην ωραία μελαγχολία της.
Όχι ότι τα καλοριφέρ δουλεύουν πολύ, αυτά τα χρόνια που μας χώσανε στο τούνελ το μνημονιακό. Αλλά και να μην δουλεύουν τον Χειμώνα, την Άνοιξη δεν δουλεύουν, επειδή έτσι είναι το κανονικόν του πράγματος. Είμαστε στην Άνοιξη. Χωρίς καλοριφέρ, διότι – γενικώς – παύει το πολύ κρύο. Όχι γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα να πληρώσουμε τα πετρέλαια.
Η «Θράκα» θυμίζει ταβέρνα – καλύτερα : χασαποταβέρνα – παλαιάς εποχής. Θυμίζει πατατούλες κομμένες στο χέρι, τηγανισμένες και σερβιρισμένες με χοντρό αλάτι και ρίγανη. Θυμίζει φάβα όπως πρέπει φτιαγμένη, με το λάκκο της γεμάτο το λίγο λαδάκι και το ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι. Και πάνω απ’ όλα θυμίζει τους παλιούς εκείνους Ψήστες, που κάνανε τρία όλα κι όλα φαγητά : παϊδάκια-μοσχαρίσια-συκώτι, με την μαεστρία που οι παλιοί ρεμπέτες γράφανε αριστουργήματα με απλούς τρόπους. (Ο Βαμβακάρης ο ίδιος είχε σχέση με τα κρέατα αυτά, έστω και σε πρώιμο στάδιο : ως σφάχτης! Όχι για πολύ, γιατί δεν άντεχε να συνεχίσει να σφάζει τα άμοιρα τα ζώα.)
Ψήστες, λοιπόν. Μόνον Ψήστες; Εκείνοι ήσαν Ψήστες – Μύστες!
Και να που έρχεται και δένει το γλυκό : Όχι ψήστες απλούς, αλλά ψήστες-μύστες θέλει στην ουσία να προσκαλέσει το νέο περιοδικό «Η Θράκα», ώστε να της καταθέτουν τα προιόντα της δικής τους ψησταριάς: Συκωτάκια – ποιήματα και νουβέλες – παϊδάκια και διηγήματα – μπριζόλες μοσχαρίσιες του γάλακτος! Άλλα πιο ανώδυνα : χωρίς αίμα. Άλλα με το αίμα της καρδιάς και του ανικανοποίητου. Άλλα τελούντα εν ψυχραιμία και με αίμα ολίγον. Ότι δύναται ο καθείς θα φέρνει. Όπως και η «ημετέρα μετριότης θα προσπαθήσει να κάνει» – που λέει κι ο Βαρθολομαίος, πρίν μπεί στην πισίνα του, στην έπαυλή του στον Βόσπορο, για το μπανάκι του!
Καλή επιτυχία, λοιπόν, στην «Θράκα» !
