Georg Trakl, Ψίθυροι το απόγευμα
Του φθινόπωρου τρέμει ο ήλιος και αδύναμα δίνει,
Κι οι καρποί απ ΄ τα δέντρα κυλάνε στη γη.
Μες σε χώρους γαλάζιους κατοικεί μια γαλήνη,
Μια σιωπή που ως το δείλι μένει εκεί.
Θανάτου πένθιμος αχός μεταλλικός ηχεί
Το ζώο το λευκό θα σωριαστεί , στο χώμα θα τσακίσει.
Και το τραγούδι κοριτσιών ηλιοκαμένων , το τραχύ,
Μέσα στων φύλλων τη ροή κι εκείνο θα σκορπίσει.
Το μέτωπο ονειρεύεται χρώματα του Θεού,
Της τρέλας νιώθει τις φτερούγες απαλά να το αγγίζουν.
Στο λόφο περιστρέφονται σκιές παντού
Από τη σήψη κυκλωμένες να μαυρίζουν.
Γεμάτο είν ΄ το δειλινό με ησυχία και κρασί
Κι ήχους κιθάρας θλίψης πονεμένης.
Στο σπίτι μέσα ,σε ώρα λάμπας σιγανή,
Σαν στ ΄ όνειρο εσύ θα μπαίνεις.
(μτφρ. Γιώργος Καρτάκης)
—
In den Nachmittag geflüstert
Sonne , herbstlich dünn und zag,
Und das Obst fällt von den Bäumen.
Stille wohnt in blauen Räumen
Einen langen Nachmittag.
Sterbeklänge von Metall ;
Und ein weißes Tier bricht nieder.
Brauner Mädchen rauhe Lieder
Sind verweht im Blätterfall.
Stirne Gottes Farben träumt,
Spürt des Wahnsinns sanfte Flügel.
Schatten drehen sich am Hügel
Von Verwesung schwarz umsäumt.
Dämmerung voll Ruh und Wein ;
Traurige Guittaren rinnen.
Und zur milden Lampe drinnen
Kehrst du wie im Traum ein.
