Τρία ποιήματα του A. E. Housman
A Shropshire Lad Το παιδί του Σρόπσερ
XV Νο. 15
Look not in my eyes, for fear Μην με κοιτάς στα μάτια και φοβάμαι
They mirror true the sight I see, μην καθρεφτίσουνε αυτό που βλέπω εγώ
And there you find your face too clear Και κει μην βρεις την όψη σου πιο καθαρά
And love it and be lost like me. Και σαν την αγαπήσεις μη χαθείς όπως εγώ.
One the long nights through must lie Κάποιος θα υπομείνει τις νύχτες ατελείωτες
Spent in star-defeated sighs, Μέσα σε στεναγμούς απ’ τ’ άστρα νικημένους,
But why should you as well as I Αλλά γιατί πρέπει και συ μαζί με μένα
Perish? gaze not in my eyes. Να χαθείς; Μην με κοιτάς στα μάτια μου.
A Grecian lad, as I hear tell, Ένας Αχαιός, σαν άκουσα να λεν,
One that many loved in vain, Που μάταια αγάπησαν πολλοί,
Looked into a forest well Σε ένα πηγάδι έσκυψε στο δάσος
And never looked away again. Και αλλού δεν κοίταξε ξανά ποτέ.
There, when the turfin spring time flowers, Εκεί, όταν το χώμα την άνοιξη ανθίζει,
With down ward eye and gazes sad, Με μάτια χαμηλά,θλιμμένο βλέμμα,
Stands amid the glancing showers Στέκει μέσα στο ψιλόβροχο
A jonquil, not a Grecian lad. Ένα ασφοδίλι, και όχι ο Αχαιός.
[Σχόλιο: Σε ένα από τα πιο όμορφα ποιήματα του Housman με ομοερωτικές υπόνοιες ο ποιητής ζητά από τον νέο να μην κοιτάξει μέσα στα μάτια του για να μην μαγευτεί από την όψη του όπως αυτός. Αρσενικές αντωνυμίες φυσικά απουσιάζουν. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μιλήσει καθαρά για την αγάπη που δεν τολμά να πει το όνομά της στην χώρα και την εποχή που φυλάκισε τον Όσκαρ Γουάιλντ. Το κλειδί για την αρσενική ταυτότητα του αντικειμένου του θαυμασμού του ποιητή είναι ο παραλληλισμός με τον μύθο του Ναρκίσσου στο δεύτερο μέρος του ποιήματος. O Housman δεν βρίσκει το κουράγιο να πει το λουλούδι με το όνομά του, χρησιμοποιεί το λαϊκό ‘‘jonquil’’. Ο μύθος του Νάρκισσου είχε ήδη ομοερωτικά συμφραζόμενα στην ύστερη Βικτωριανή εποχή, με σημαντικότερο παράδειγμα το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Ο Housman δεν δηλώνει, μονάχα υποδηλώνει. Το συναίσθημα όμως είναι εδώ καθώς και η βουβή αίσθηση κινδύνου, το ρίσκο του απαγορευμένου]
XL Νο. 40
Into my heart an air that kills Μες στην καρδιά μου ένας αγέρας που σκοτώνει
From yon far country blows: Φυσά από εκείνη την βαθιά εξοχή:
What are those blue remembered hills, Ποιοι είναι αυτοί οι λόφοι οι γαλανοί της θύμησης,
What spires, what farms are those? Ποια καμπαναριά, ποιες φάρμες είναι αυτές;
That is the land of lost content, Αυτή είναι η γη της χαμένης ευτυχίας,
I see it shining plain, Την βλέπω να λάμπει καθαρά,
The happy highways where I went Στους δρόμους όπου πήγαινα
And cannot come again. Και δεν μπορώ να ‘ρθώ ξανά
[Σχόλιο: Ο χρόνος είναι ο μόνιμος εχθρός του ποιητή. Η ανάμνηση το μόνο που μένει στο διάβα του. Αυτός είναι και εδώ ο πυρήνας του ποιήματος, η συμπύκνωση τη μελαγχολικής οπτικής που διαπνέει σχεδόν το σύνολο του έργου του Housman]
More Poems Κι Άλλα Ποιήματα
XXXI No. 31
Because I liked you better Επειδή σε συμπαθούσα πιο πολύ
Than suits a man to say, Από ό,τι αρμόζει σε έναν άντρα να παραδεχτεί,
It irked you, and I promised Σε πείραξε, και γω υποσχέθηκα
To throw the thought away. Να διώξω μακριά την σκέψη.
To put the world between us Για να βάλουμε έναν κόσμο ανάμεσά μας
We parted, stiff and dry; Χωρίσαμε, έτσι ωμά·
“Good-bye,” said you, “forget me.” ‘‘Αντίο’’ μου ΄πες, ‘‘ξέχασε με.’’
“I will, no fear,” said I. ‘‘Θα σε ξεχάσω, μη φοβάσαι’’ είπα εγώ.
If here, where clover whitens Αν περάσεις από εδώ που το τριφύλλι ασπρίζει
The dead man’s knoll, you pass, τα αλώνια του νεκρού,
And no tall flower to meet you Και δεν σε βρει κάποιο λουλούδι
Starts in the trefoiled grass, Που΄χει βγει στις γρασιδιές,
Halt by the headstone naming Σταμάτα πλάι στον τάφο που τιμά
The heart no longer stirred, Την καρδιά που πια δεν πάλλεται,
And say the lad that loved you Και πες πως το παιδί που σε αγάπησε
Was one that kept his word. Τον κράτησε τον λόγο του.
[Σχόλιο: Ίσως το πιο απροκάλυπτα ομοερωτικό ποίημα του Housman. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας του ποιητή είναι εδώ ξεκάθαρα κάτι απαγορευμένο –σύμφωνα με τους μελετητές πρόκειται για τον φίλο του, Moses Jackson, που απέρριψε τον Housman – και οδηγεί το ποιητικό υποκείμενο στον θάνατο, την άλλη μεγάλη θεματική του έργου του]
Ο Alfred Edward Housman (1859–1936) ήταν Άγγλος κλασικιστής και ποιητής, γνωστός για τη συλλογή του «A Shropshire Lad» και τις κριτικές του εκδόσεις αρχαίων λατίνων συγγραφέων. Γεννήθηκε στο Worcestershire, σπούδασε στο St. John’s College της Οξφόρδης και κατείχε ακαδημαϊκές θέσεις σε πανεπιστήμια του Λονδίνου και του Κέιμπριτζ. Η ποίησή του ασχολείται με τη νεότητα, τη θνητότητα και τη φθαρτότητα της ζωής, με ένα στιλ που χαρακτηρίζεται από συνοπτική έκφραση.
Ο Μάριος Παππάς γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 2000. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο ‘‘Πλειάδες’’ εκδόθηκε το 2020. Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη.
