Βραβείο Θράκα 2025 στον Λάζαρο Φίλη
Την 26η Αυγούστου στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, κατά την έναρξη του 13ου Πανθεσσαλικού Φεστιβάλ ποίησης, το οποίο διήρκεσε από τις 25 ως τις 29 Αυγούστου 2025, απονεμήθηκε το βραβείο Θράκα. Υπενθυμίζεται ότι ο θεσμός των Βραβείων Πρώτης Ανέκδοτης Συλλογής Θράκα μετρά ήδη έξι χρόνια και στόχος του είναι να προσφέρει την ευκαιρία σε συγγραφείς όλων των ηλικιών να συμμετέχουν στο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης και να εκδώσουν δωρεάν το πρώτο τους βιβλίο ποίησης, που θα ξεχωρίσει στον διαγωνισμό.
Φέτος το βραβείο έλαβε ο Λάζαρος Φίλης για τη συλλογή του “Ποιήματα για τσιγάρα, πουλιά και τον πατέρα μου”. Η επιτροπή αποτελούνταν από τη Λένα Καλλέργη (Ποιήτρια, μεταφράστρια), τον Θάνο Γώγο (εκδόσεις Θράκα), και τον Σωτήρη Παστάκα (ποιητή).
Το βραβείο δόθηκε από τον Σωτήρη Παστάκα.
Το βιβλίο του Λάζαρου Φίλη θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Θράκα το 2025.
Δείγμα γραφής:
Ocean box (Το ξέρω)
Μια σακούλα γαρίδες ξεπαγώνει στον νεροχύτη.
Ελληνικά μαθήματα της Han Kang και ποιήματα του Bukowski περιμένουν να διαβαστούν.
Μια γλάστρα.
Ένα άδειο γάλα.
Χαρτοπετσέτες και λογαριασμοί.
Μια συσκευή που όποτε περνάω από μπροστά παίζει αυτόματα ήχους της θάλασσας.
Μπροστά στο παράθυρο, τον χθεσινό αρακά τον χτυπάει ο ήλιος.
Θα δοκιμάσω αν χάλασε και αν όχι θα το μοιραστώ με τον σκύλο.
Ακούω τα κύματα και τα καράβια να κορνάρουνε από το βάθος.
Λέει πως κάποτε ήτανε δύο κατάρτια,
που δεν τα γυρόφερνε ποτέ κανείς.
Θα βγούμε βόλτα στην εκκλησία του Bullinger ή στην Stauffacher ή δεν ξέρω που αλλού.
Θα είμαστε μόνοι.
Θα έχω το ένα χέρι στην τσέπη και με το άλλο θα κρατάω χαλαρά το λουρί.
Και θα εξασκηθώ στα γερμανικά μου σαν να εξηγώ στα πουλιά πως κυλάει η ζωή.
Αν δεν με πιάσει η απελπισία τότε σίγουρα θα με πιάσει το πείσμα.
Μα έχει κάτι το στενάχωρο (το ξέρω) η εικόνα ενός άντρα και ενός σκυλιού.
Υπάρχει ένα όριο σε όσα μοιράζεσαι και ο χρόνος δεν κυλάει για όλους το ίδιο.
Επίσης στενάχωρα είναι οι χημειοθεραπείες, τα ψωμάκια με βούτυρο και οι φορεμένες πιτζάμες της στην άκρη του κρεβατιού.
Μα όλα αυτά τα κρατάω μέσα μου,
είμαι σκληρός,
ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε πίσω.
Και σαν ξαπλώσουμε θα στριμωχτούμε στην γωνία γιατί έχω αποκτήσει τις συνήθειες ενός σκυλιού.
Ίσως σπρωχτούμε, ίσως μαλώσουμε, μα θα έχουμε την ίδια σκέψη πως θα χωρούσε και ένας ακόμα.
(Το ξέρω)
Μια σακούλα γαρίδες ξεπαγώνει στον νεροχύτη.
Μια γλάστρα.
Ένα άδειο γάλα.
Χαρτοπετσέτες και λογαριασμοί.
Ο σκύλος τινάζεται.
Κάπου στο βάθος τα πλοία ανάβουν τις μηχανές και σφυρίζουν.
***
Ψάρια στον πάγο
Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας σου είχανε σε έκπτωση τις σταφίδες.
Θυμάμαι βουτούσαμε τα χέρια μας μέσα στους πάγους.
Ψάχναμε ψάρια που να μην δείχνουνε τόσο νεκρά.
Και η μουσική ηχούσε αδιάφορη στους σφουγγαρισμένους διαδρόμους.
Οι σόλες των παπουτσιών σου άφηναν ίχνη.
Εγώ σου έλεγα πως η διάθεση σου με ρίχνει.
Στον δρόμο μέχρι το σπίτι δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντες, ούτε ματιές.
Έλεγα δεν μπορεί,
από το βάρος το χέρι μου κόντευε να σκιστεί,
καλύτερα να πηγαίναμε σε κηδεία.
Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας σου ήθελα με το ζόρι να σε δω να ανθίζεις.
Θυμάμαι σε πότιζα και το χώμα λάσπωνε σβώλους γύρω από την ρίζα.
Και είχαμε όλα τα παράθυρα του σπιτιού ανοιχτά.
Ο αέρας έμοιαζε διαφορετικός.
Τα δέντρα, τα σύρματα, οι κουρτίνες και τα κλαδιά,
καρδιές και ελπίδες συσκευασμένες χωρίς τα κοτσάνια.
***
Μικρό βιογραφικό: Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη και αλλάζοντας τα σπίτια το ένας μετά το άλλο, αυτή τη στιγμή ζει στη Ζυρίχη μα σύντομα θα αλλάξει και αυτό. Έχει σπουδάσει Βιβλιοθηκονομία μα δεν έτυχε ποτέ του να δουλέψει σε βιβλιοθήκη.
Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός
