13ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης: Catrin Menai
Tο φετινό Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης θα πραγματοποιηθεί από τις 25 ως τις 29 Αυγούστου 2025. Η Ουαλή ποιήτρια Catrin Menai θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα.
Η συμμετοχή της ποιήτριας στο πρόγραμμα υποστηρίζεται από το Literature Across Frontiers και το Wales Arts International (στα πλαίσια του προγράμματος “Coastal Echoes”).
Εδώ σας παρουσιάζουμε μια επιλογή ποιημάτων της σε μετάφραση του Νικόλα Κουτσοδόντη και επιμέλεια της Βάγιας Κάλφα.
Η γεωγραφία των τρυπών
Στην επιφάνεια του ωκεανού
υπάρχουν τρύπες
όπου κάνουμε ανάποδες στροφές και κοψίματα
γκρίζες γαλάζιες τρυπες
λευκή γαλάζια πέτρα
μαύρος άνθρακας, γραφή μπράιγ
σύννεφο σκόνης
τώρα
και τότε κάτι ξεκινά σαν
ΚΕΡΑΥΝΟΣ
ωστόσο είσαι τόσο σιωπηλός σχεδόν σαν
ασημένιος πάγος, μονοπάτι
προορισμένο για πίστα
ίσως οι βράχοι να κρατάνε τη σκιά τους
καταπίνοντάς σε
ολόκληρο
έτσι θυμούνται και τα μέρη;
προς
το τέλος του πολυπόθητου κύκλου
εντοπίζω των οστών σου τον ήχο
tawdd fel nawr
λιωμένο
σαν
τώρα είναι που χορεύω
μέσα στην τριβή
ανάμεσα στο έδαφος και το κορμί σου
η οποία δεν έχει τόση διαφορά από την τριβή
ανάμεσα στον πάγο και το παγοπέδιλο που γλιστρά
οι γραμμές διασχίζουν αχνά το τοπίο
όπου το διαμάντι είναι
βαρύ από κρυπτογραφήματα όπως
χιόνι
που πέφτει
στη θάλασσα
κι εσύ είσαι παντοτινά
υδράργυρος και θύελλα σαν να ήσουν ξυπόλυτος
ή να βάπτιζες εκ νέου τον κόσμο.
Ο δεινόσαυρος, 2024
Ο πρώτος κήπος της ζωής μου ήτανε κήπος με ασβούς, μπροστά στο ξύλινο σπίτι στο λιβάδι δεν υπήρχε γρασίδι, μόνο μια επίπεδη έκταση γης που οι ασβοί το συνήθιζαν να παίζουν κι απ’ την άλλη πλευρά του χωραφιού, μια σιδηροδρομική γραμμή, από όπου περνούσε ένα τρένο τη μέρα. Στην απέναντι πλευρά του χαλικόδρομου που οδηγούσε στην πόλη ήταν τα σιτοχώραφα: ένας πυκνός, δροσερός, πράσινος κόσμος στον οποίο έμπαινα την άνοιξη κρατώντας του πατέρα μου το χέρι και ολάκερο το καλοκαίρι μεγάλωνε μέχρι που μ’ είχανε τυλίξει μοσχοβολιστοί χρυσοί μίσχοι φυλακισμένη σε χρυσό λαβύρινθο με του πατέρα μου το χέρι μονάχα να με συνδέει με τη σιγουριά. Στην άλλη πλευρά, πέρα απ’ της κουζίνας την πόρτα, ήταν ένα μονοπάτι που οδηγούσε σ’ ένα ρέμα με μια συστάδα ιτιών. Το μονοπάτι οδηγούσε κατά μήκος του ρέματος στο λιβάδι πέρα, το απέραντο άδειο τραπέζι του ουρανού, που κάποτε, έπειτα από νεροποντή, ο μπαμπάς μου κι εγώ βρήκαμε τον σκελετό ενός δεινόσαυρου άθικτο στην πλαγιά του λόφου. Θυμάμαι τις πλατιές ζώνες των πλευρών και τους ξεχαρβαλωμένους σπονδύλους. Και κάναμε ένα τηλέφωνο στο πανεπιστήμιο του Edmonton κι ένας άνδρας κατέφθασε στο Carbon να πιστοποιήσει το εύρημά μας κι απ’ όταν βγήκαμε έξω δεν μπορέσαμε να το ξαναδούμε ποτέ.
Kι έτσι ο δεινόσαυρος μετατράπηκε σε ιστορία ενός δεινόσαυρου
κι ο μπαμπάς μου κι εγώ συνεχίσαμε να περπατούμε στο λιβάδι
γυρεύοντας οστά
σαν ο κήπος να αναφέρεται μόνο
σε κάτι μέσα μου αόρατο στήλη καπνού που στο τέλος
δρα στην κατεύθυνση του να κρατήσει όλα τα οστά στη σωστή τους
θέση
(τι είναι αυτή η σύγκρουση;) θραυσμάτων & κομματιών
στη μέση της πρότασης
σεισμικές μέθοδοι σύγκρισης
εξαντλημένο έδαφος γιατί κάτι άλλο συμβαίνει (αόρατη έξαρση)
γιατί όταν η τριβή είναι τακτική σαν τον χτύπο της καρδιάς
«ύλη και ελευθερία συνδυάζονται» διαιρώντας τον χώρο μες στο χιόνι
ορυκτό μονοπάτι πυκνός δροσερός πράσινος κόσμος
κοιλότητες, βραχώδεις σχηματισμοί
και μέσα στις μισές κοιλότητες σκιές,
ίζημα σκόνης στον άνεμο
κάθε λεπτομέρεια υπάρχει
κάθε σπόνδυλος που προβάλλει μέσα από τη σκόνη
κάθε άτομο βροχής
κάθε όριο, κάθε αγάπη.
Το γρασίδι φύτρωσε γύρω του, 2024
Εμείς που αγαπάμε να μένουμε έκθαμβοι
καταλαβαίνουμε την αλλαγή
είτε την αξιοσημείωτη είτε την κρυφή
ο χρόνος ισοπεδώνει
κάθε πλήρες μονοπάτι πίσω στο φύλλο
ένα πισωγύρισμα ιδιαίτερο
Κάποια σκαθάρια μαγκώνουν και εκτρέπουν τα μήκη κύματος
του φωτός ανάμεσα στους ώμους των ανθρώπων
η φαντασία ντυμένη σαν βουνό
ρίχνει φως στη μορφή
Η αφαίρεση δεν είναι εύκολη υπόθεση
ο τρόπος που ένα λείο πράσινο φίδι συνήθως ξεγλιστρά
για να μοιάζουμε μεταξύ μας τώρα
με ένα χωράφι μεγεθυμένο, και με φλύαρα κλήματα.
Χρωματικά η δομή εξελίσσεται
μια εκκλησιαστική επιφάνεια
που αειθαλής διασχίζει τον χρόνο
Έτσι, καταλαβαίνεις τους ευφημισμούς της φύσης
του δάσους την εξιδανίκευση σαν «μεγαλοπρεπώς ιδιαίτερο»
ένα βλέμμα που κλείνεται μέσα στον εαυτό του απ’ τα όρια των δέντρων
Πώς η μορφή μπορεί να παρουσιάζεται
στην πραγματικότητα, τίποτε ξεχωριστό επάνω του
μόνο το σήμα κατατεθέν του, που ήταν να τρώει
ένα μήλο όπως έφευγε
Η Catrin Menai είναι καλλιτέχνιδα από τη Βόρεια Ουαλία. Δημιουργεί έργα αφηγηματικού χαρακτήρα που αντλούν από την επικοινωνιακή δυναμική των καθημερινών αντικειμένων, των χειρονομιών και του τόπου. Δουλεύοντας με ταινίες, κείμενο και υλικά που συλλέγει από το περιβάλλον —και βασισμένη τόσο στο τυχαίο όσο και στην προσεκτική μελέτη— εξερευνά τη σχέση μεταξύ τοπίου και εαυτού, υφαίνοντας ποιητικά θραύσματα, αλληλογραφίες και αρχειακό υλικό μέσα στον χρόνο, τον τόπο και τη γλώσσα. Μέσα από την πρακτική της διαλέγεται «με τον κόσμο», θεωρώντας τη φροντίδα και την αγάπη ως υλικούς χώρους για την παραγωγή γνώσης. Αυτή την περίοδο εκπονεί ένα συνεργατικό διδακτορικό στο Aberystwyth School of Art και τον Εθνικό Βοτανικό Κήπο της Ουαλίας, με αντικείμενο την αποκατάσταση της φύσης, στο παρελθόν και το παρόν.
