εκδόσεις ενύπνιο
ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ
από τότε
που έκλεισαν τις πόρτες
μιλάω μόνη
και μου απαντούν χιλιάδες
νοσηρά κλαδιά
οι λέξεις ανοιγοκλείνουν
το στόμα μου
χωρίς τη θέλησή μου
κι εγώ αναπόφευκτα
σαλιώνω το δέρμα τους
σημαδεύω κόκαλο
οι χιλιάδες παίρνουν
τη θέση τους
στο στρογγυλό γυάλινο πάρκο
κάθομαι τελευταία
το κόκαλο στη μέση
μοναδικός ήχος το δόντι που δακρύζει
στο στρογγυλό γυάλινο πάρκο
κάθομαι τελευταία
το κόκαλο στη μέση
μοναδικός ήχος το δόντι που δακρύζει
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΟΝΤΙ
μια μέρα
θα βγάλουμε όλοι μας
το πρώτο δόντι απ’ την κατάψυξη
και τότε
θα χτίσουμε τον καινούργιο
άνθρωπο
δόντι στο δόντι
και
ξανά δόντι
θα μιλήσουμε σε μια γλώσσα
που η σημαία δεν μπορεί
