Τη στιγμή που έπεσε το τελευταίο δέντρο
Μου έστειλες τη φωτογραφία ενός χιονισμένου τοπίου
Κάπου στη Λάτβια
Σοβιετικοί τάφοι χωρίς πτώματα
Πούπουλα χωρίς περιστέρια
Και παράθυρα χωρίς σπίτι
Ένας κατά τα άλλα άμωμος θάνατος
Θάψαμε τα σώματά σου βιαστικά
Κάτω από το δέρμα
Η μητέρα κοίταξε τον ουρανό
Απογοητευμένη
Και είπε
Είναι πράσινος
Ό,τι αναδύεται βουλιάζει
Κι ό,τι βουλιάζει πάει χαμένο
Μετά μερικά κομμάτια από το σώμα της αποκόπηκαν
Και πέταξαν μακριά μας
Σα πλαστικές σακούλες στον άνεμο
Η αδερφή μου αλείφθηκε με κιτρικό άλας αμμωνίου
Και σιδηροκυανιούχο κάλιο
Και ξάπλωσε στον ήλιο για μέρες
Επαναλαμβάνοντας:
Ahn Joong Kun
Ahn Joong Kun
Ahn Joong Kun
Ahn Joong Kun
Ahn Joong Kun
Πέντε φορές την ώρα
Σα ρόδι
Όταν η ανάσα της άρχισε να λάμπει
Ένα πουλί πέρασε τον ουρανό σαν κλωστή
Ο γιατρός τράβηξε ένα φτερό από το στόμα της
Και ανακοίνωσε με σταθερή φωνή:
Ο ήλιος ζει
Κι εγώ βγήκα στο δρόμο
Και ζήτησα για τη Γιολάντα, συγκεκριμένα,
Να με βοηθήσει να την λούσω
Άσε μόνο το φως
Την ικέτευσα
Άσε μόνο το φως να απομείνει
Όλα τα άλλα
Συγχώρεσέ τα