 |
| Dorothea Lange |
Ελένη-Ραφαέλα Κόκκινου
Η ώρα της αλήθειας
Πάει καιρός που κοιμήθηκε πραγματικά καλά. Η τελευταία φορά
πρέπει να ήταν πριν έξι μήνες. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό, μα τίποτα δεν την
παρακινεί να πατήσει το διακόπτη και να ρίξει φως στον αρκετά τακτοποιημένο χώρο.
Μοναδική της συντροφιά ένα πρόγραμμα θεατρικής παράστασης παρατημένο επάνω στο
γραφείο, που όμως δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει, και ένας σωρός από
καλοξυμένα μολύβια, που δεν κατάφεραν να τραβήξουν ούτε μία γραμμή. Ξαπλώνει
στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού και κλείνει τα μάτια. Οι σκέψεις κατακλύζουν
το μυαλό της. Έρχονται καταιγιστικά και αναπόφευκτα, ώσπου το κεφάλι της να
εκραγεί και να μη σκέφτεται τίποτα πια. Ανοίγει τα μάτια. Το δωμάτιο είναι πάλι
σκοτεινό. Ακόμα και το ρολόι του τοίχου είναι εναντίον της. Σέρνει τους δείκτες
του ακούραστα και οι εκκωφαντικοί χτύποι την αποσπούν από το απόλυτο τίποτα και
πλημμυρίζουν το χώρο με το απόλυτο ζωντανό κάτι, το μοναδικό ίσως ζωντανό κάτι
μέσα στο δωμάτιο. Πιέζει τα μάτια της να σφαλίσουν, παριστάνει ότι κοιμάται,
έτσι για να κοροϊδέψει τον εαυτό της. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Αύριο θα
είναι η ίδια μέρα. Αύριο θα παίξει πάλι το ρόλο της με μεγάλη επιτυχία, ώσπου
να βραδιάσει και το δωμάτιο πάλι να σκοτεινιάσει. Η ώρα της αλήθειας.
Πρώτη δημοσίευση: 7/2/14 – 10:38 π.μ
