φωτογραφία :Φάνης Παπαγεωργίου
Ο κύκλος της Αστάρτης
Η Αστάρτη είναι οσονούπω μόνη
και με ρωτά γιατί οι λέξεις
στριμώχνονται στα πόδια της
ή στα χείλη
κρατά τη γη του πυρός
κι είναι αυτό πιο πολύ, Αστάρτη,
άπ’ το μισό του ουρανού
Μπλέκει τη Μεσόγειο στ’ ακροδάχτυλα της
όλο φωνάζει «δως μου τα σύννεφα,
δως μου»
κι άντε μετά να μιλήσεις
για τις αυλές του
κόσμου ή για λαϊκά προάστια
Κοιτά μέσα από χιλιόμετρα χρώματος
ώσπου ένα βράδυ λέει στα
γόνατα το τραγούδι
ενός πέμπτου ορόφου
Στέκει στις μύτες η Αστάρτη
χαμογελά
αν πρέπει τόση αμήχανη ζωή
να κλείσει στις παλάμες
έτσι όπως φέγγει
ελλειπτικά
έτσι όπως τείνει
των ερώτων
Πέλαγος κι ηλεκτρισμένη μνήμη
φταίει που είσαι
Αστάρτη
ή ίσως να φταίει
που ανοίχτηκα στους χρόνους σου
μ’ αυτή τη νότα ενδεκάτης
απόψε
που κραυγάζει γαλαξίες
κι ας διαβάζω υστερόγραφα
στους ώμους σου
για να υπομείνω την
πρώτη ύλη του μέλλοντος
