[
Παράδεισοι χωρίς αισθήματα – Ι]
Μέσα στη νύχτα την έτοιμη να εκραγεί
όλα είναι ατσάλι και αυτοσχέδια βόμβα
ναρκωμένα πρόσωπα από αβοήθητα χέρια
προσπαθούν κάτι να κρύψουν
επιλέγοντας μια σκοτεινιά μεγαλύτερη
από αυτή την άνοιξη
που όσο ανοίγει η παπαρούνα
τόσο περισσότερο σε νοιάζει η αλλεργία
Εκείνα τα κορίτσια στο αεροδρόμιο της Νίκαιας
έχασαν τον μίτο προς την Ευρώπη και πλέουν σε σκοτεινά
νερά
στο Νότο – που δύσκολα
χωράει πάνω από δυο
Κι όμως, όταν η απόσταση μεταξύ των σωμάτων καταφέρνει
Να περιοριστεί αποκαλύπτεται μια θάλασσα τόσο όμορφη
θαρρείς η ηλικία του κόσμου ξεκινάει απ’ την αρχή
Κι έπειτα, είναι κι εκείνη η μονογαμική εξουθένωση
μιας γενιάς – που η αγωνία κυριεύει μια ολόκληρη
πεδιάδα
που κανείς ποτέ δεν είδε, κι όμως όλοι πασχίζουν να τεμαχίσουν
με την βία – να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο,
όσο
το δυνατόν μακριά από τους άλλους.
[ Παράδεισοι χωρίς αισθήματα – ΙΙ]
Όταν φάνηκαν οι ακακίες ξανά
εμφανίστηκε στον ουρανό
έστω νοερά, μια προσευχή
το απαλό σου δέρμα
Ήταν τη χρονιά λίγο μετά τον θάνατό μου
που βρήκα τελικά τον έρωτα
Πολύ πριν εμφανιστεί μου είχε αναγγελθεί
μα τότε θα πρέπει να ήμουν ακόμη ζωντανός
κι έτσι, δεν όριζα
τόπο και στιγμή
Μέσα στην άγρυπνη νύχτα
εκεί που ο δραματικός μονόλογος τελειώνει
ένιωσα το δέρμα σου πάνω στο δικό μου
λίγο γερασμένος, ανάμεσα στα μαβιά και στα πορτοκαλιά
σου μεσοφόρια – ενδεχόμενη εκδοχή της άτονης ευτυχίας
στα αλκοολικά απογεύματα μιας κοινοτοπίας
Κι έπρεπε να διασχίσω τώρα μια πόλη γεμάτη ακακίες
όπως διασχίζουμε ένα σώμα που αγαπήσαμε πολύ
για να ‘ρθω να σε συναντήσω – μιας και ο κόσμος μου γίνεται οδύνη
μακριά από τα μάτια σου – Παράδεισοι χωρίς αισθήματα
μέσα στον έρημο δρόμο ένα νεαρό σκυλί – με το δικό μου
δέρμα
κυνηγάει μια εγκαταλελειμμένη χαρά, που διαρκώς μετακινείται.
[ Παράδεισοι
χωρίς αισθήματα – ΙΙΙ]
Ακόμη κρυμμένος στο παράξενο όνειρο
βλέπω το μέλλον όλων των νεκρών μου φίλων
αυτός ο κόσμος, σε ένα νέο αναγκαίο ξεκίνημα
γνέφει σε ένα περαστικό ελάφι που σου μοιάζει
Κάποτε, όταν γεννηθούμε ξανά, το ελάφι θα βγει στον
κόσμο
με μια άλλη γλώσσα, μακριά από οτιδήποτε παλιό
ολοένα μακρύτερα από εμάς – μια ολόκληρη γενεαλογία
ποιητών
Μια μέρα, θα περάσουμε σ’ αυτό το δύσκολο θαύμα
μέχρι το τέλος της κυκλικής σκιάς
εκεί που το φως φυτρώνει από την αρχή,
σε ανυπόμονα δωμάτια προσωρινών παραδείσων
η μνήμη μιλάει – μεγαλώνει στο χώμα παραισθησιογόνο
ζιζάνιο
και είναι ό,τι πιο αληθινό κινείται στην αδράνεια της
πτώσης
Αν μου μιλήσεις
ξανά, μη μου μιλήσεις με ποίηση
όταν αφαιρούν τα αισθήματα, σε κάθε απώλεια
αντιστοιχούν λίγες καλές λέξεις
Χρόνος μετράει
ανάσες στη σκιά
του τόπου μου
να το ξαναπώ;
Τόπου μου
στη σκιά ανάσες
μετράει χρόνος_
______________
