ΕΚΔΙΚΗΣΟΝ
Οπως
καθε Ηλεκτρα κορη κραμα σε μεταλλειο
αδικιας οπως καθε μεσαιας ταξης αντρας
λευκος που ελκεται απο το αλκοολ για να
μην ξεχασει τις λυπες σακουλες σκουπιδιων
κατω απο τα ματια του που σκιζουν οι
γατες τις νυχτες ολα γινονται σφαιρες
ελλειψοειδεις σφηνωμενες σε καρδιες
παιδιων που παιζουν αμεριμνα σε προαυλια
σχολειων δυσωδιες εντομων εξολοθρευμενων
σε χωρους συναυλιων κουκλες τρυπημενες
με καυτες βελονες απο βομβιστες
αυτοκτονιας προσφυγες που ψαχνουν την
πατριδα τους για να την ανατιναξουν
αλλα δεν την βρισκουν εκει οπου την
αφησαν να φθοριζει τα ξεθωριασμενα
χρωματα της το κοκκινο το κιτρινο το
μπλε γιατι με τον ιδιο τροπο σερνεται
παντα η οργη με τα οστα της σπασμενα με
τις πληγες της ανοιχτες απο καιρο ετοιμες
να εκπληρωσουν την αρχεγονη παρορμηση
τους βουλιμικα ξεμπερδευοντας μια και
καλη με αυτο που τις βασανιζει λες και
δεν νοιαζονται αν καταπιουν τον ιδιο
τους τον εαυτο λες και δεν βαφτιστηκαν
ποτε χριστιανες
Α’
ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΗ
ΚΛΙΝΙΚΗ
“The
thing is –
I
feel like there are things I’d like to say about Arthur,
but
I’ve been too frightened to say them.”
Nick
Cave
Βραζουμε
και σημερα μεσα στην πυρινη λαιλαπα
προσπαθωντας να γλιτωσουμε απο τις
φλογες λυνοντας στα στηθη μας τα παθη
που μας κατατρεχουν εκ γεννετης με το
παραπονο στα χειλη πως δεν μας αφησαν
ποτε να χορεψουμε στην βροχη να σπασουμε
το ρεκορ για το μεγαλυτερο υποβρυχιο
μακροβουτι μα κοιταξε αυτο το αγορι στο
διπλανο σιδερενιο κρεβατι το ελαφρως
ανασηκωμενο φοραει τα μεγαλα ηλεκτρικ
ακουστικα του χωρις νταμα ρυθμικα
κουνωντας τα ποδια του στο σχημα του
προωρου πενθους τουNickφευγοντας και φευγοντας απο γη σε γη
απο νερο σε νερο κι η φωτια να παραμενει
ασβεστη στη καινουργια γη στο καινουργιο
νερο έποικη εκπυρσοκροτωντας κατω απο
τα λευκα σεντονια ενα ζευγαρι μαυραallstarμε κορδονια ταχυδακτυλουργικα σφιγμενα
σε σχημα σταυρεπιστεγο
ΤΕΤΑΡΤΗ
5 ΜΑΙΟΥ
Περισσοτεροι
απο 120.000 ανθρωποι διαδηλωνουν στην Αθηνα
κατα των προσφατων οικονομικων μετρων
της κυβερνησης. Τρεις ανθρωποι χανουν
τη ζωη τους, υστερα απο επιθεση με μολοτοφ
σε υποκαταστημα της Marfin-Εγνατιας,
μετα το τελος της πορειας
Στην
Αγγελικη
Γαλαζιο
βρεφικο υποδημα αγκαλιας πεταγμενο
φυλαχτο στα ορια του ιστορικου κεντρου
της πολης μαυρισμενο απο τον καπνο που
δεν λεει να υποχωρησει ας ειναι το μελλον
σου υγρο και λευκο οπου κι αν εισαι
μ’ακους μού επιτρεπεις να σηκωσω το
παπουτσακι σου απο το οδοστρωμα να το
χαιδεψω οπως η ωραια μαμα σου οταν το
εβγαζε απο την τσαντα της που το φυλαγε
σαν κορη οφθαλμου απο τη χαρα της για
σενα τι δεν το πιστευεις ηταν χαρουμενη
για σενα η μαμα σου ακομα και την ωρα
που δεχοταν επιθεση με μολοτοφ εσενα
κοιταζε πανω στο γραφειο της φωτογραφια
υπερηχου λιγα μολις λεπτα πριν ξεσπασει
η πυρκαγια πριν εκτοξευθει απο το στομα
αθωων λυκων γιατι ειναι αθωοι οι λυκοι
μην πιστευεις οσα γραφουν στα παραμυθια
ακομα και οταν σκαρφαλωνουν αιλουροειδη
και πιανονται απο μασιφ καραβολα
νεοκλασικων προσφατως ανακαινισμενων
για να σκοτωσουν ειναι αθωοι οι λυκοι
να τους συγχωρησεις μ’ακους εστω κι αν
δεν προλαβες να βγεις απο τα τοιχωματα
της μητρας να δεις το ελικοπτερακι
διασωστικο που αφουγκραζοσουν πως θα
σου χαριζε μολις γεννιοσουν η μαμα σου
πες μου τι θες να κανω τωρα για σενα
εκτος απο το να κρατω σφιχτα για παντα
στην ιδρωμενη παλαμη μου ο,τι σου ανηκει
να μην χαθει ποτε ξανα εκτος απο το να
συνεχισω με το δικο μου πενθος και πενθος
