1.
Τα ψάθινα φιλιά
Τα μωβ
λουλούδια πάντα στο τραπέζι
Αναμιγνύονται
με ψάθινα φιλιά.
« Τί’ναι
ένα ψάθινο φιλί, μητέρα ; »
Είναι ό,τι
απλώθηκε στην άμμο
Στην άκρη
εφαπτόμενο κάποιων μαζί σωμάτων.
Δυό ζώα
που βρήκαν και φωλιάζουν
Ευγνωμονώντας
Μια πένθιμη,
χορταριασμένη εγκατάλειψη.
Είν’οι
καρποί
Φερμένοι
απ’τους ανθρώπους που θυμόμαστε.
Μα κι ένα
βλέμμα
Από δυό
μάτια που άντεξαν σε μεσημέρι του Ιούλη
Για να σε
συναντήσουν.
Είναι τα
ψάθινα φιλιά.
Κι είναι
τα μωβ λουλούδια.
Είναι που
ρώτησες
Κι εγώ σου
απάντησα
από μένα
Με μιαν
ευχή
για σένα.
2.
Είσαι
Είσαι ένα βράδυ
ανέμου
Που φέρνει άμμο
στα κατώφλια των σπιτιών
Σ’εκείνη την
ακτή του Γιορκσάιρ
Που λένε πως
ξεβράζονται
Ξύλα τραχιά
Των ναυαγίων του
αιώνα.
Είσαι η ακτή με
τα θραυσμένα γκρίζα κύματα
Τ’αφιερώματα
των ωκεάνιων γλάρων
Και των ιχθύων
τους συμβολικούς αποχαιρετισμούς
Στον βόρειο ήλιο.
Είσαι ένας τόπος
που επιμένει
Να μη με συναντά
Στα μάτια.
3.
Αυλίδα
Έφυγε πόλεμος
μια μέρα
από δω.
Σήμερα ακόμα,
όταν σταθείς
θα το μαντέψεις
πριν να το θυμηθείς.
Για να περάσει ο
άνεμος
γίνεται πρώτα
θάνατος,
θέλει εκπνοές
ανείπωτων χρησμών
πριν το κατώφλι.
Ιφιγένεια,
στέκομαι σήμερα εδώ
Σε αγαπώ
Και νοιώθω να
μιλήσω :
Έρχετ’ η βία
απ’τη ζωή
-όχι η ζωή από
κείνη!
Φέρνουν τα λόγια
τους χρησμούς.
Πέρασε άνεμος
μια μέρα
από ‘δω.
Έγινε αρχή.
Την έλεγαν Ελένη.
