Το μπηγμένο καρφί στο ουράνιο μάγουλό μου
τα κέρατα που βλασταίνουν πίσω απ’ τ’ αυτιά μου
οι πληγές μου που δεν γιατρεύονται ποτές
το αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται ευωδιάζει
τα παιδιά μου που στραγγαλίζω εισακούοντας τις ευχές τους
όλα ετούτα με κάνουν Κύριό σας και Θεό σας
*
Αγαπώ τις κάλτσες σου που περισφίγγουνε τις γάμπες σου
αγαπώ το κορσέ σου που κρατά το τρεμουλιάρικό σου
σώμα
τις ρυτιδες σου τα κρεμασμένα στηθια σου τον άπληστό
σου αέρα
τα γηρατειά σου πάνω στο στητό κορμί μου
την ντροπή σου μπροστά στα μάτια μου που όλα τα ξέρουν
τα φουστάνια σου που μυρίζουν σάπιο απ’το κορμί σου
όλο αυτό εντέλει παίρνει εκδίκηση για μένα
απ’τους άντρες που δεν με πόθησαν
