Πρόσω ολοταχώς
Αυτό εδώ το σπίτι δεν είναι πλοίο
Κι αυτό το σώμα δεν ανήκει σε κανένα πλήρωμα
Δε θα απολογηθώ σε καμιά σημαία
Για πεπραγμένα κι άπρακτα
Δε γράφω για κανέναν σε ημερολόγια καταστρώματος
Κρύβω την πίκρα μου στη μαξιλαροθήκη
Δεν είμαι ξύπνια ποτέ και δε φυλάω βάρδια τον εαυτό μου
Ο εαυτός μου φεύγει και δεν ξέρει πού πάει
Δεν φωνάζω τις νύχτες και δεν βλέπω τους φάρους
Εδώ που είμαι είναι μόνο πέτρα και καπνός
Αυτά τα δάχτυλα δεν λύνουν κόμπους
Είναι μακριά, κιτρινισμένα και άπληστα
Κάνουν ν’ αγγίξουν ξένο δέρμα
Οι ώμοι μου είναι πειθήνιοι και ο λαιμός μου πρόθυμος
Αυτός με πάει και με φέρνει στον κόσμο
Δε λαχταρώ τίποτα πέρα απ’ τη λαχτάρα
Κι αυτό που λένε ζωή δεν είναι ζωή
Είναι μια χαλασμένη, πολυκαιρισμένη πυξίδα
Το βέλος δείχνει τρικυμία και πάμε πρόσω ολοταχώς.
