Γιάννης Ζαχείλας
Τυφλό σύστημα
Είναι σχεδόν μεσάνυχτα σε ένα παλιό μπαρ στο κέντρο
της Αθήνας. Είναι ένα καλοφτιαγμένο στέκι για εκείνους που αγαπούν τη
νύχτα και ψάχνουν αλκοόλ και καλή μουσική πριν κλειστούν στο διαμέρισμά
τους. Απόψε δεν ακούγεται το γνωστό ροκ εν ρολ ούτε οι κουβέντες των
θαμώνων με χιούμορ και διάθεση φλερτ. Είναι μια ειδική βραδιά, γιατί
λαμβάνει χώρα μια επίδειξη τυφλού σκακιού και απόλυτη ησυχία είναι
απαραίτητη. Ο βασικός παικτης είναι ένας μάστερ που ξέρει πολύ καλά το
παιχνίδι. Θα αντιμετωπίσει δέκα ισχυρούς παίκτες ταυτόχρονα, χωρίς να
έχει οπτική επαφή με τις σκακιέρες. Ακούγεται και είναι δύσκολο, αλλά
εκείνος έχει κάνει την κατάλληλη προπόνηση για να τα βγάλει πέρα.
Παίζοντας τυφλό σκάκι με μια σκακιέρα χρειάζεται να διατηρείς “μία
εικόνα” στο μυαλό. Κόντρα σε δέκα αντιπάλους πρέπει να διατηρείς και να
επεξεργάζεσαι δέκα εικόνες. Ο μάστερ κάθεται μόνος σε ένα τραπέζι
έχοντας γυρισμένη την πλάτη στις σκακιέρες. Δεν έχει μπροστά του χαρτί
για να καταγράφει τις κινήσεις που ανταλλάσσονται προφορικά. Θεωρεί ότι
αυτό θα τον αποσυντόνιζε· αρκείται στις δέκα εικόνες στο μυαλό του τις
οποίες “εξετάζει” με τον ιδιότυπο τρόπο του έμπειρου παίκτη που ξέρει
πού “ταιριάζει” κάθε κομμάτι. Ο μόνος βοηθός του είναι ένα μπουκάλι
ουΐσκυ, η στάθμη του οποίου κατεβαίνει ενώ προχωρά η διαδικασία
ανταλλαγής κινήσεων εναλλάξ με κάθε προνομιούχο αντίπαλο. Όσοι έχουν την
τύχη να βρίσκονται αυτή την ώρα στο μπαρ κάνουν ησυχία περιμένοντας
υπομονετικά τα αποτελέσματα. Τρεις ώρες μετά, κλείνει και η τελευταία
παρτίδα χωρίς ούτε μία ήττα για τον μάστερ που παραχώρησε μόνο λίγες
ισοπαλίες. Ο μπάρμαν ανοίγει τα ηχεία και ενα τραχύ σόλο κιθάρας γεμίζει
το μπαρ.
Του αρέσει να ταξιδεύει τη νύχτα. Δεν είναι μόνο ότι
κερδίζει τη μέρα. Είναι ότι ανοίγει δρόμο στο σκοτάδι, ότι τα φώτα του
αμαξιού αιχμαλωτίζουν ό,τι αφησε πίσω ο ήλιος, ότι τα μάτια αναγνωρίζουν
λιγότερες λεπτομέρειες στη φύση, τα αντικείμενα και τους ανθρώπους
κάνοντας τις εικόνες ομορφότερες, τις σκέψεις πιο καθαρές, τα σώματα
ικανότερα. Κάνει συχνά το Αθήνα-Θεσσαλονικη καθώς δουλειά και οικογένεια
δεν βρίσκονται στην ίδια πόλη. Σταματά σε ένα rest area να φάει ένα
τοστ μαζί με κάτι που περιέχει ανθρακικό και καφεΐνη. Στην εσωτερική τσέπη
του τζάκετ του υπάρχει μια πόκετ έκδοση γεμάτη σουντόκου. Μπορεί να
θυμηθεί νυχτέρια της νεότητάς του με φίλους και αλκοόλ γύρω από μια
σκακιέρα. Οι παρτίδες του Μπόμπι Φίσερ έπαιζαν τον βασικό ρόλο τότε,
κάποιες άγγιζαν το τέλειο. Μπορεί να θυμηθεί πολύ καλά όλες τις ειδήσεις
της εποχής γύρω από τον αντισυμβατικό Αμερικάνο και το ιστορικό ματς με
τον σοβιετικό Σπάσκι. Εκείνος μπορούσε εύκολα να βρει τον δρόμο του,
κίνηση προς κίνηση μέσα στο σκοτάδι των διακλαδώσεων που εξερευνούσε,
κάνοντας το παιχνίδι να μοιάζει με νυχτερινή οδήγηση.
