ΛΕΝΟΡΜΑΝ – ΘΗΒΩΝ
Μια χαραμάδα βλέμματος
έκοβε τη θάλασσα της νύχτας
σα γυαλί
στις παλάμες μας
το αλάτι της
η φωνή μας
κι ελάχιστες λέξεις
τα σώματα σπαθιά
κυλιούνταν στο χορτάρι
της πλατείας
αφήναμε πίσω φανάρια
που αναβόσβηναν
δρόμους που ξέμειναν
από περαστικούς
κι ιστορίες
για μιαν άλλη φορά
εμείς που ζούμε
στην ανατομία της λεπτομέρειας
στην υποδιαίρεση της στιγμής
