Artwork by Robert Mapplethorpe

Ντάρια Γκρούζντεβα

Ετών 21, χειμώνων

Σήμερα έγινα ετών 21, χειμώνων.

Χιλιάδες εποχές πέρασαν από πάνω μου.

Πόσοι εξευρευνητές άφησαν τα σημάδια τους

στα χερσαία τοπία του κορμιού μου;

Πόσες δεκάδες χιλιάδες πτηνά, ερπετά και θηλαστικά

με κρυφόκοιταξαν μέσα από τη βλάστηση του κεφαλιού μου

έπειτα με μύρισαν και φώλιασαν

στις χαραματιές της σάρκας μου;

Πόσα κουφάρια φιλοξένησα

κάτω από την επιδερμίδα μου;

Πόσα χρώματα άλλαξε το δέρμα μου

τόσους αιώνες;

Πόσες φορές ο ουρανός

άλλαξε διάθεση στο πρόσωπο μου;

Πόσοι ωκεανοί πρόσφεραν τον φλοίσβο τους

στα πόδια μου;

Πόσα ποτάμια κυλάνε στις φλέβες μου;

Ποιανού το αίμα στις αρτηρίες μου;

Πόσοι σταυροί και αγκαθωτά στεφάνια

μάτωσαν το δέρμα μου;

Πόσοι άνθρωποι με χρησιμοποίησαν

άλλοι ως καταφύγιο το σώμα μου

άλλοι ως παραδουλεύτρα τα χέρια μου

άλλοι ως πόρνη μιας νυχτός τα στήθια μου;

Πόσα παιδιά χοροπήδησαν πάνω στις ρώγες μου

και πόσα άλλα μου γαργάλησαν τα δάκτυλα των ποδιών;

Πόσες γυναίκες με κοίταξαν με οίκτο

και πόσες άλλες μου χάιδεψαν τα μαλλιά;

Πόσα μωρά βλάστησαν στην κοιλιά μου;

Πόσες βλάσφημες λέξεις

τρύπησαν μέσα μου;

Πόσοι αναστεναγμοί μου, ψιθύρισαν ανακούφιση

και πόσοι άλλοι πικρία;

Πόσα δάκρυα γλίστρησαν από τις βλεφαρίδες μου

συγκινημένα ή στενάχωρα από αυτά που είχαν δει τα μάτια μου;

Πόσες φορές μου έδεσαν τα μάτια για να μην τους δω;

Πόσες φορές σηκώθηκαν τα φρύδια μου απορημένα

και άπορα τα χέρια μου

ενώ ήξερα τι θα συνέβαινε;

Πόσες φορές άνοιξα το στόμα μου

για να νανουρίσω τα παιδιά,

για να πω το ονομά μου αλλά δεν νοίαστηκαν,

για να φωνάζω βοήθεια αλλά μου το έκλεισαν;

Πόσες ανάσες έπνιξα για να μην με ακούσουν;

Ποιανού το αίμα στις αρτηρίες μου;

Πόσοι εμφύλιοι μαίνονταν ακόμη στα σωθικά μου;

Κι εγώ είμαι μόλις 21 ετών, χειμώνων,

πάντα χειμώνων.

Ποιανού το αίμα;