 |
| Artwork by Robert Mapplethorpe |
Ντάρια Γκρούζντεβα
Ετών 21, χειμώνων
Σήμερα έγινα ετών 21, χειμώνων.
Χιλιάδες εποχές πέρασαν από πάνω μου.
Πόσοι εξευρευνητές άφησαν τα σημάδια τους
στα χερσαία τοπία του κορμιού μου;
Πόσες δεκάδες χιλιάδες πτηνά, ερπετά και θηλαστικά
με κρυφόκοιταξαν μέσα από τη βλάστηση του κεφαλιού μου
έπειτα με μύρισαν και φώλιασαν
στις χαραματιές της σάρκας μου;
Πόσα κουφάρια φιλοξένησα
κάτω από την επιδερμίδα μου;
Πόσα χρώματα άλλαξε το δέρμα μου
τόσους αιώνες;
Πόσες φορές ο ουρανός
άλλαξε διάθεση στο πρόσωπο μου;
Πόσοι ωκεανοί πρόσφεραν τον φλοίσβο τους
στα πόδια μου;
Πόσα ποτάμια κυλάνε στις φλέβες μου;
Ποιανού το αίμα στις αρτηρίες μου;
Πόσοι σταυροί και αγκαθωτά στεφάνια
μάτωσαν το δέρμα μου;
Πόσοι άνθρωποι με χρησιμοποίησαν
άλλοι ως καταφύγιο το σώμα μου
άλλοι ως παραδουλεύτρα τα χέρια μου
άλλοι ως πόρνη μιας νυχτός τα στήθια μου;
Πόσα παιδιά χοροπήδησαν πάνω στις ρώγες μου
και πόσα άλλα μου γαργάλησαν τα δάκτυλα των ποδιών;
Πόσες γυναίκες με κοίταξαν με οίκτο
και πόσες άλλες μου χάιδεψαν τα μαλλιά;
Πόσα μωρά βλάστησαν στην κοιλιά μου;
Πόσες βλάσφημες λέξεις
τρύπησαν μέσα μου;
Πόσοι αναστεναγμοί μου, ψιθύρισαν ανακούφιση
και πόσοι άλλοι πικρία;
Πόσα δάκρυα γλίστρησαν από τις βλεφαρίδες μου
συγκινημένα ή στενάχωρα από αυτά που είχαν δει τα μάτια μου;
Πόσες φορές μου έδεσαν τα μάτια για να μην τους δω;
Πόσες φορές σηκώθηκαν τα φρύδια μου απορημένα
και άπορα τα χέρια μου
ενώ ήξερα τι θα συνέβαινε;
Πόσες φορές άνοιξα το στόμα μου
για να νανουρίσω τα παιδιά,
για να πω το ονομά μου αλλά δεν νοίαστηκαν,
για να φωνάζω βοήθεια αλλά μου το έκλεισαν;
Πόσες ανάσες έπνιξα για να μην με ακούσουν;
Ποιανού το αίμα στις αρτηρίες μου;
Πόσοι εμφύλιοι μαίνονταν ακόμη στα σωθικά μου;
Κι εγώ είμαι μόλις 21 ετών, χειμώνων,
πάντα χειμώνων.
Ποιανού το αίμα;
