 |
| Στέλλα Δούμου-Γραφάκου, ΕΡΩΣ ΑΡΟΔΟ, (Κουκούτσι, 2015) |
ΜΕ Ο,ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ
Κάτω από οπτασίες της βροχής, θυμηθήκαμε τις συμμαχίες
των σημάτων.
Κι αγαπηθήκαμε με ό,τι είχαμε πρόχειρο επάνω μας.
Εσύ με βρεγμένα μάτια
κι εγώ με το ίδιο πρόσωπο της νεαρής κερασίας.
*
ΑΚΡΙΒΩΣ
Η κάννη του δρόμου.
Εσύ.
Μην επιστρέψεις γρήγορα.
Μην επιστρέψεις αργά.
Να επιστρέψεις ακριβώς.
Να κάνεις τη μέγιστη νύχτα.
λάφυρο καθώς το θειάφι της θ’ ανάβεις.
(Τίποτα πιο φιλντισένιο στο σκοτάδι
από τη σκιά σου, που εκρήγνυται.)
