στο βάθος κήπος
εκεί στον πάτο δεν μπορεί
όλα θα είναι ακίνητα
όχι δεν είναι αυτό πεθαμός
η αποκρυσταλλωμένη μόνο
νύχτα των αιώνων
ήσυχη και γλυκιά
σαν τίποτα
ούτε λύπες και χαρές
μόνο ύπαρξη
μόνο πάνω
το πουλί που έσκιαξε
το μπαμ σου
δεν θα βρει φωλιά
θα καταπιεί
όλους τους αέρηδες
να φουσκώσει ζωή
στα χαμηλά
δεν θα ξανακυλήσει
αιτία διαζυγίου
δεν το θυμάσαι αλλά
χωρίσαμε όταν τράβηξες
το στόμα απ’ τ’ αυτί μου,
όταν σταμάτησες
ν’ ακουμπάς τα δάχτυλα
σαν άπιστος Θωμάς
στον αφαλό μου,
να φυσάς τον καπνό σου
στα πνευμόνια μου,
να σφίγγεις με τα
δάχτυλα του ποδιού σου
τα δικά μου,
κι εγώ σαν έπαψα
να τυλίγομαι
τον ομφάλιο λώρο σου
τώρα μένει να βγάλουμε τα χαρτιά