Χέρια
που ερωτεύονται-Χέρια που χορεύουν
Αυτός θα μπορούσε να είναι ενας άλλος τίτλος για την
παράστασηKiss&Cryπου
παρουσιάστηκε στην Κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος
Ωνάση την προηγούμενη εβδομάδα.
Ένα παραμύθι,ένα γλυκόπικρο παραμύθι για ενήλικες,μια
ιστορία γραμμένη από τον μυθιστοριογράφοThomasGunzigσε
συνεργασία με τονJacoVanDormaelγια την επιθυμία,την αγάπη,την
φυγή,την απώλεια ,την μεταμέλεια, την ανάκτηση.
Μια παράσταση τόσο διαφορετική.Μια παράσταση με
πρωταγωνιστές δυό χέρια.Μια παράσταση που συνδύασε άριστα χορό και κινηματογράφο.Μια
παράσταση που εγινε ολη σε μικροκλίμακα αφού όλα τα σκηνικά αντικείμενα εκτός
από τα δύο χέρια-πρωταγωνιστές-εραστές ηταν σε μικροσκοπική διάσταση.
Η ιστορία της Ζιζέλ,μιας ηλικιωμένης κυρίας που καθισμένη
σε ένα παγκάκι ενός σιδηροδρομικού σταθμού(στην σκηνή είναι μια μικροσκοπική
πλαστική κούκλα),βλέπει τα τραίνα να περνούν(στην σκηνή τρενάκι – παιδικό
παιχνίδι που γράφει κύκλους) και μαζί τους τις ερωτικές αναμνήσεις μιάς
ολόκληρης ζωής.
«Ανθρωποι που χάθηκαν,που δεν θα ξαναδούμε,που
αγαπήσαμε,αλλοι που πέθαναν και αλλοι που ονειρευόμαστε,και εκείνοι που τους
περιμένουμε ακόμη,και εκείνοι που δεν θα ξανάρθουν πιά,και ολοι αυτοί που
σταματήσαμε να περιμένουμε.
Που είναι;Βυθισμένοι σε ένα κενό μνήμης»..
Κάπως ετσι αρχισε και η παράστασηKiss&Cryμε ένα
ζευγάρι χέρια σαν δυό σώματα ανθρώπινα ,δυό γυμνά χέρια να πλησιάζουν,να αγγίζονται,να
χορεύουν,να αγκαλιάζονται,να αγαπούν,να χωρίζουν.Δυό ανθρώπινα κορμιά που
πάσχουν,να ξεδιπλώνουν στον χωρόχρονο θραύσματα ζωής.
Επι σκηνής όλα τα υλικά της γραφής εκτεθειμένα,απλωμένα και
στο βάθος η μεγάλη οθόνη . Σκηνικά αντικείμενα παιδικά παιχνίδια,μικροσκοπικά
πλαστικά ανθρωπάκια,κουκλόσπιτα,αμμος,χώμα,νερό,χαρτόνια,ταινίες
περυτιλίγματος,ταινίες συσκευασίας,μικρά τρενάκια όλα ένα ορατό εργαστήρι μαζί με καλώδια
,τροχαλίες ,προβολείς.Η σκηνή ένα ολόκληρο στούντιο και η κάμερα να κινείται ανάμεσα
«τραβώντας» και προβάλλοντας σεrealtimeτα
δρώμενα στην γιγαντοοθόνη επιφανείας του βάθους της σκηνής.Η αφήγηση με οδηγό
ένα τρενάκι που στριφογυρίζει ασταμάτητα πάνω σε κυκλικές ράγες , ηταν βυθισμένη
σε ήχους και μουσικές από κλασική μουσικήHandel,Vivaldi,Τchaikovsky, αλλά και στοιχεία ρόκ ,jazz εως το «Summertime» και το «Nothingcompares2U».
Τα δυό χέρια χόρευαν
ασταμάτητα.Η κάμερα τα πρόβαλε στο βάθος της οθόνης.Αλλοτε σαν ψάρια σε
υποθαλλάσιους βυθούς,αλλοτε σαν μοναχικούς
κουρασμένους οδοιπόρους της ερήμου και άλλοτε σαν ριψοκίνδυνους
σχοινοβάτες γράφοντας ασύμμετρες τροχιές στον αέρα .Οι ιστορίες που περιέγραφαν
είχαν άρωμα,γεύση,ήχο,χρώμα,αφή,και η χορογραφία των χεριών μια μεταφυσική
δυναμική.Οι ερωτες της Ζιζέλ από τον πρώτο (διάρκειας μόλις 13
δευτερολέπτων) μέχρι εκείνους που
μοιάζουν με καράβια (επιβιβάζεσαι σε αυτά χωρίς επιστροφή και βυθίζεσαι μαζί
τους στο πέλαγος στη μέση μιας άγριας καταιγίδας),μας ταξίδεψαν στις σκοτεινές
περιοχές της μνήμης,στη θάλασσα των αναμνήσεων,στο Αλλού του κόσμου αυτού.
Φωτισμοί και σκηνικά εφέ με ομιχλώδη- οπου το απαιτούσε η
αφήγηση –τοπία συμπλήρωσαν αυτή την νοσταλγική περιπλάνηση.
Αυτό το χειροποίητο ταξίδι ανάμεσα στην μνήμη και τη λήθη,
ανάμεσα στο φώς και το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής.
Συντελεστές:
Αρχική ιδέα: Michèle Anne De Mey & Jaco Van Dormael
Μια συλλογική δημιουργία από τους: Michèle Anne De Mey, Gregory
Grosjean,Thomas Gunzig, Julien Lambert, Sylvie
Olivé, Nicolas Olivier, Jaco Van Dormael
Χορογραφία: Michèle Anne De Mey & Gregory Grosjean
Σκηνοθεσία: Jaco Van Dormael
Κείμενο: Thomas Gunzig
Σενάριο: Thomas Gunzig & Jaco Van Dormael
Φωτισμοί: Nicolas Olivier
Εικόνες: Julien Lambert
Εικονοληψία: Aurélie Leporcq
Σκηνικά: Sylvie Olivé, με τη βοήθεια της Amalgame –
Elisabeth Houtart & Michel Vinck
Βοηθοί Σκηνοθεσίας: Benoît Joveneau, Caroline Hacq
Σχεδιασμός Ήχου: Dominique Warnier
Ήχος: Boris Cekevda
Χειρισμός σκηνικών στοιχείων και ερμηνεία: Bruno Olivier, Gabriella
Iacono,Pierrot Garnier
Κατασκευές και σκηνικά στοιχεία: Walter Gonzales, Amalgame – Elisabeth
Houtart & Michel Vinck
Βοηθητικό συνεργείο σκηνής: Anne Masset, Vanina Bogaert, Sophie
Ferro
Διεύθυνση σκηνής: Nicolas Olivier
Τεχνικοί: Gilles Brulard, Pierrot Garnier, Bruno
Olivier
Μουσική των: George Frideric Handel, Antonio Vivaldi, Arvo
Pärt, Michael Koenig Gottfried, John Cage, Carlos
Paredes, Tchaikovsky, Jacques Prévert,Ligeti, Henryk
Gorecki, George Gershwin
Αφηγητές: Jaco Van Dormael (γαλλικά), Valentijn
Dhaenens (ολλανδικά), Yvan Fox Hernandez (ισπανικά), Toby
Regbo (αγγλικά), Marcus Himbert (γερμανικά),Angelo
Bison (ιταλικά)
Επικοινωνία: Ivo Ghizzardi
Φωτογραφίες: Maarten Vanden Abeele
Παραγωγή: Charleroi Danses / le manège.mons – Centre
Dramatique
Συμπαραγωγή: Les Théâtres de la Ville de Luxembourg
Με τη βοήθεια της Fédération Wallonie Bruxelles
ΟΜΑΔΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ
Σκηνοθεσία: Jaco Van Dormael / Ivan Fox
Χορευτές: Michèle Anne De Mey / Frauke Mariën & Denis
Robert
Κάμερα: Aurélie Leporcq
Βοηθοί κάμερας: Juliette Van Dormael
Φωτισμοί: Bruno Olivier
Χειρισμός σκηνικών: Stefano Serra, Thomas Beni & Gabriella
Iacono
Ήχος: Boris Cekevda
Τεχνικός φωτισμού: Wenceslas Kabore
Υπεύθυνη περιοδείας: Gladys Brookfield-Hampson
Συντονιστής τεχνικών: Thomas Beni
Υπεύθυνη παραγωγής και επικοινωνίας: Gladys Brookfield-Hampson
Βοηθός παραγωγής: Vanessa Spaey
Επικοινωνία: Ivo Ghizzardi
Η Βελγίδα χορογράφος Μισέλ Ανν Ντε Μέυ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες
το 1959. Σπούδασε στη Mudra (1976-79), τη σχολή που ίδρυσε ο Maurice Béjart στη
βελγική πρωτεύουσα.Ήδη με τις πρώτες της χορογραφίες, Passé Simple (1981) και τα
ντουέτα Ballatum (1984) και Face à Face (1986), έστρεψε το σύγχρονο χορό σε μια
νέα κατεύθυνση. Συνεργάστηκε με την Anne Teresa De Keersmaeker για έξι χρόνια,
στη δημιουργία και την ερμηνεία αρκετών χορογρα-φιών της, οι πιο ονομαστές από
τις οποίες είναι οι Fase (1982), Rosas danst Rosas (1983),Elena’sAria(1984) καιOttone,ottone(1988).
Παρότι επισημαίνεται πάντα η ειδική σχέση ανάμεσα στο χορό
και τη μουσική, η δομή των χορογραφιών της Μισέλ Ανν Ντε Μέυ αποκαλύπτει την
καλλιέργεια ενός ισχυρού θεατρικού περιεχομένου και τοποθετεί τον χορευτή σε
μια ιδιαίτερη και πρωτοποριακή σχέση μεταξύ σκηνής και κοινού.
Το 1990, ίδρυσε τη δική της ομάδα και δημιούργησε τη
Sinfonia Eroica. Ακολούθησαν άλλες δώ-δεκα δημιουργίες της, που συνάντησαν όλες
τη διεθνή αναγνώριση. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ταRainingDogs(2002),Utopie(2001),Katamenia(1997),Pulcinella(1994),LoveSonnets(1994), Châteaux en Espagne
(1991). Η χορογραφική δουλειά της αποτέλεσε την αφετηρία για αρκετές ταινίες,
ενώ η ίδια έχει συνεργαστεί με διάσημους συνθέτες, όπως ο Thierry De Mey, οRobertWyattκαι οJonathanHarvey.
Τον Ιούνιο του 2006 αναδημιούργησε ένα από τα καθοριστικά
της έργα της δεκαετίας του ’90, τη Sinfonia Eroica, για εννέα χορευτές.
Ακολούθησαν τα έργα της P.L.U.G. (2007), Koma (2009), Neige (2009) και το Kiss
& Cry (2011), που συνδυάζει κινηματογράφο, χορό, λόγο, θέατρο και εξαιρετικό
αυτοσχεδιασμό και το οποίο έχει παρουσιαστεί πάνω από 200 φορές ανά τον κόσμο.Η
Μισέλ Ανν Ντε Μέυ είναι συνεργαζόμενη καλλιτέχνις στο Charlerois Danses, το
Χορογραφικό Κέντρο της Γαλλόφωνης Κοινότητας του Βελγίου (Ομοσπονδία
Βαλλονίας-Βρυξελλών) στο Σαρλερουά. Το Μάιο του 2012 παρουσίασε την τελευταία
της δουλειά, με τίτλο Lamento, που είναι βασισμένη στο “Lamento d’Arianna” του
Monteverdi.
Ο Ζακό Βαν Ντορμέλ γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου
του 1957 στην Ιξέλ του Βελγίου και μεγάλωσε για κάποια χρόνια στη Γερμανία.
Μετά από σπουδές κινηματογράφου στη σχολή Λουί Λυμιέρ στο Παρίσι και στην INSAS
των Βρυξελλών, έγινε σκηνοθέτης παιδικού θεάτρου και κλόουν. Έχει γράψει και
σκηνοθετήσει αρκετά φιλμ μικρού μήκους, μυθοπλασίας και ντοκυμανταίρ:Mae-deli-La-Breche(1980),Stade(1981),L’imitateur(1982),Sortiedesecours(1983),Epericolososporgersi(1984) καιDeBoot(1985). Στη συνέχεια, έγραψε και σκηνοθέτησε τρεις μεγάλου
μήκους ταινίες: Τοτό ο ήρωας (1991), που απέσπασε ένα βραβείο Χρυσής Κάμερας
στο Φεστιβάλ των Καννών, Η όγδοη ημέρα (1996), που απέσπασε ένα βραβείο καλύτερης
ερμηνείας στις Κάννες, και Ο Κανένας (2009), που απέφερε στον Ντορμέλ ένα
βραβείο στο Φεστιβάλ της Βενετίας, τρία βραβεία Μαγκρίτ της βελγικής
βιομηχανίας κινηματογράφου (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σκηνοθέτη και
καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου), καθώς και το Βραβείο Κοινού στα Ευρωπαϊκά
Βραβεία Κινηματογράφου.
Ο Ζάκο Βαν Ντορμέλ έχει σκηνοθετήσει επίσης για
το θέατρο, όπως την παράσταση Est-cequ’onnepourraitpass’aimerunpeu?. Το 2012 σκηνοθέτησε
και την πρώτη του όπερα, τη Stradella του César Franck, με αφορμή την
επαναλειτουργία της Βασιλικής Όπερας της Βαλλονίας στη Λιέγη.
Στην ονειρική ατμόσφαιρα των παραγωγών του, ο
Ζακό Βαν Ντορμέλ διερευνά τη δύναμη της φαντασίας και τη συνεισφορά των
παιδικών βιωμάτων. Εδώ και τριάντα χρόνια έχει διαμορ-φώσει ένα δικό του
ποιητικό και φιλόδοξο κόσμο, με μη-γραμμικές αφηγηματικές φόρμες
