ΤΟ
ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΘΛΙΜΜΕΝΟΥ ΑΡΛΕΚΙΝΟΥ
Στον
Βασίλη Λαλιώτη
Με το στερνό σου μάτι με κοιτούσες,
εσύ που μελετούσες τους χειμώνες.
Μπουμπούκια μεσοπέλαγα βαστούσες
να τα προσφέρεις στους αιώνες.
Και μέσα σ’ αγκαλιά από χιόνια
που τα βουνά σφιχτά κρατούσαν,
δραπέτες γίνανε τα χρόνια.
Οι έρωτες; Παραμιλούσαν.
Έρμο απόμεινε το βλέμμα,
μ’ αυτό που γύρευες ν’ αντέξεις
ό,τι σου τέντωνε το αίμα.
Και πως θα σβήσεις το δάκρυ κείνο
που κύλησε για να διαλέξεις
τον Φάουστ απ’ τον Αρλεκίνο;
