Η Ποίηση σε εποχή της «Συσκευής»  

( Σχεδίασμα)  

Βασίλης Λαλιώτης 

Η επαφή μας με την παραγωγή γίνεται με συσκευές και όχι με μηχανές. (Παράδειγμα συσκευής, η φωτογραφική μηχανή, ο υπολογιστής. (Τροφοδοτούμε την είσοδο και περιμένουμε στην έξοδο στα όρια μιας παιγνιώδους χρήσης.) 

Η λογική της συσκευής διαποτίζει όλη μας την παραγωγικότητα. Αυτό που παράγουν οι συσκευές , η πολιτική, η τέχνη, περιέχει μια ελάχιστη δική μας παρέμβαση για να υλοποιήσει αυτό που έχουν προγραμματίσει οι κατασκευαστές της συσκευής ως δυνατότητα. ( Η δυνατότητα παραγωγής ασημάντων  από τη συσκευή είναι απεριόριστη).  

Πως δουλεύει η ποιητική συσκευή. Εισάγεις έναν αριθμό λέξεων και εξάγεις ένα αποτέλεσμα που οι προγραμματιστές της ποιητικής συσκευής, πανεπιστήμια δημοσιογράφοι, αυθεντίες γνώμης, έχουν προγραμματίσει με αδιαφανή τρόπο ως δυνατότητες της συσκευής.  

Ο ποιητής , φανταστείτε τον φωτογράφο που κάνει κλικ σε μια μηχανή της οποίας αγνοεί πλήρως το μηχανισμό, επιχειρεί μια ελάχιστη λεκτική παρέμβαση, επιβάλλοντας το δημοκρατικό τρόπο της πρόσβασής του στη φωτογραφική μηχανή στο ποιητικό κείμενο.  

Και η επιθυμία του είναι ακριβώς να επιβάλλει στη χρήση του ποιήματος τους κανόνες που έχει στην κατανάλωση της φωτογραφίας του. Γι αυτό το ποίημα πρέπει να γίνει εικόνα, να δειχτεί, να γίνει θέαμα, σαν ένα είδος οικογενειακής φωτογραφίας που για το πρόγραμμα της συσκευής  μπορεί να είναι ασήμαντο, αλλά αξιώνει να καταναλωθεί σαν μαρτυρία του βίου. 

Όλοι μπορούν να κάνουν χρήση της ποιητικής συσκευής. Αν πάρετε ένα τυχαίο σύνολο της ογκώδους παραγωγής ποιήσεως και αρχίσετε να καταγράφετε λέξεις, θα παρατηρήσετε πως η ποιητική συσκευή των ημερών, έχει ένα φτωχότατο περιεχόμενο από λέξεις και ρητορικούς τρόπους, το οποίο επαναλαμβάνεται από χειριστή σε χειριστή χωρίς καν προβληματισμό για το πρόγραμμα και τις δυνατότητες αυτών που προγραμμάτισαν τη συσκευή. 

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι ένας αναλφάβητος σε κειμενικό επίπεδο δεν μπορεί να διαβάσει. Ο αναλφάβητος όμως της ποιητικής συσκευής που καταναλώνει με φορά εικονίσεως προσωπικής φωτογραφίας λέξεις της ποιητικής συσκευής, μπορεί να παραμένει αναλφάβητος της ανάγνωσης των εικόνων που παράγει η ποιητική του συσκευή εσαεί. 

Αυτός είναι ο νέος και λεπτός αναλφαβητισμός που συνέχει και σε μεγάλο βαθμό τους αποφοίτους των φιλολογιών και διαφόρους μεταπτυχιακούς εν Ελλάδι. Διότι δεν φτάνουν ποτέ για μια σκέψη και μια τροπή του προγραμματισμού της ποιητικής συσκευής που τους παρέδωσαν. Αντίθετα αντί να αποκλίνουν και να έχουν ως σκοπό την εύρεση των ορίων της ποιητικής συσκευής και να τα διευρύνουν, γίνονται υπόδουλοι των προγραμματιστών της . 

Δεν πρόκειται για κοινωνικό κομφορμισμό, αλλά για αμέριμνη υποδούλωση στην αδιαφάνεια του προγράμματος της «συσκευής» ποίηση και αναλφαβητισμό της εικονικότητας.  Ποίηση που δεν διανοείται καν να αναμετρηθεί με τα θεμέλια του προγραμματισμού της συσκευής που παρέχεται για το χειρισμό της. Αλωμένη από την ανταμοιβή της υπόδουλης χρήσης της.