Οι γυναίκες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ξεκίνησαν μια παγκόσμια ετήσια καμπάνια στις 25 Νοέμβρη, τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικων. Κατά τη διάρκεια των 16 ημερών ακτιβισμού ενάντια στην Έμφυλη Βία, ζητάνε από κυβερνήσεις, ιδρύματα και πολίτες να αναδείξουν το πόσο ο κόσμος ενδιαφέρεται για την εξάλειψη της βίας ενάντια στις γυναίκες και στα κορίτσια, υπό το πρόσταγμα “ΕΝΩΘΕΙΤΕ! επενδύστε στην πρόληψη της βίας ενάντια στις γυναίκες και στα κορίτσια.
Με επικεφαλής τις ομάδες της κοινωνίας των πολιτών ανά τον κόσμο, η καμπάνια υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη μέσω την πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας τους, ΕΝΩΘΕΙΤΕ ως το 2030 για το Τέλος της Βίας κατά των Γυναικών.
Έχουν ξεκινήσει την online καμπάνια η οποία θα διαρκέσει 16 ημέρες, με τίτλο “NoExcuse”, προκειμένου να υπάρξει ενημέρωση για τη βία κατά των γυναικών.
Η Θράκα αποφάσισε να συμμετέχει στην καμπάνια, στηρίζοντας το σημαντικό της σκοπό. Προσκαλέσαμε δυνατές γυναικείες ποιητικές φωνές να μας στείλουν τα ποιήματά τους γύρω από το ζήτημα της έμφυλης βίας. Το άρθρο εμπεριέχει ποιήματα από τις: Ιωάννα Λιούτσια, Βίκυ Μπρούσαλη, Έλενα Πολυγένη, Ανδρονίκη Τασιούλα, Δώρα Κασκάλη, Νατάσα Σίδερη, Ειρήνη Μαργαρίτη, Παυλίνα Μάρβιν, Γωγώ Πονηράκου, Πέννυ Μηλιά, Ειρήνη Παραδεισιανού. Θα ακολουθήσει δεύτερο μέρος με ποιήματα που έχουμε ήδη λάβει.
Αν είσαι ποιήτρια/ συγγραφέας/ δοκιμιογράφος και θέλεις να πάρεις μέρος στη δράση, μπορείς να μας στείλεις τα κείμενά σου πάνω στη θεματική της έμφυλης βίας και των γυναικείων δικαιωμάτων στο thracamagazine@gmail.com με τον τίτλο “no excuse” να αναγράφεται στο θέμα μέσα στις επόμενες 16 ημέρες.
Ιωάννα Λιούτσια
Τι (δεν) είναι μια γυναίκα
Το σώμα που φοβάται
Το βλέμμα που έχει μάθει να μη γυρίζει να κοιτάξει
Τα αυτιά που εκπαιδεύθηκαν να ακούνε βήματα από μακριά
Τα πόδια που κοφτά, ασθματικά, γρήγορα προσπαθούν να μην προδώσουν τον φόβο
Τα χέρια που κρατάνε τα κλειδιά σε στάση μάχης και σχηματίζουν ένα νούμερο στο κινητό
Αυτό ήταν, είναι, αλλά δεν θα είναι πια, μία γυναίκα.
Βίκυ Μπρούσαλη
Ο χειρότερος επισκέπτης του σπιτιού
Έρχεται με τρομπέτες και τύμπανα
δεν είναι βάρβαρος, ούτε σαμάνος
με το λεπτό νυστέρι της φωνής του
ανοίγει τον αριστερό κόλπο της καρδιάς μου
παραμορφώνεται ο κόσμος
στενεύει προς τα πάνω
όταν αυτός φεύγει
επιστρέφει πάντοτε
ο αγαπημένος μου.
Έλενα Πολυγένη
Λάθος
είπε πως πια δεν κινδυνεύω
έχει περάσει καιρός
είμαι μια άλλη
είπε πως δεν υπάρχει φόβος
να με βρουν χωρίς αισθήσεις
μ’ ένα άδειο μπουκαλάκι να κυλά στο πάτωμα
ούτε χρειάζεται να κρύβομαι μέσα στην κάνη του όπλου
δεν έχω φόβο πια είπε
κατάπια τη βία, τη χώνεψα
σαν ένα ζωντανό πλάσμα
που θέλει να ξεφύγει απ’ τη σφαγή
δεν είναι πια ωμή στο στομάχι μου
ούτε κρατά το μυαλό μου σαν δόκανο
το σώμα έγινε ανάμνηση
που ρέει όπως μια ιστορία
κι όσες φορές κι αν την ακούσω
δεν κινδυνεύω να βρεθώ νεκρή
καρδιές χτυπούν το στήθος μου, όμως
δεν έχω φόβο πια είπε
να καταβροχθίσω το ζώο που σπαράζει μέσα μου
να τυλίξω το δέρμα του σ’ ένα χαρτί
και να το ταχυδρομήσω στον δολοφόνο
έχω κάνει πρόοδο είπε θα μπορούσα να γίνω παράδειγμα
-για παράδειγμα ένα
λάθος
Ανδρονίκη Τασιούλα
Κοτσιδάκια
Σάββατο πρωί. Γιόγκα στις δέκα. Έχω ντυθεί. Ντύσει. Ταΐσει. Προετοιμάσει για τη δίωρη
απουσία μου. Αποχαιρετήσει. Φιλήσει.
Δέκα παρά δέκα. Θέλω κοτσιδάκια, το παιδί. Δεν προλαβαίνω, εγώ. Φτιάξ’ της κοτσιδάκια, η
μπάσα φωνή.
Προς την εξώπορτα, εγώ. Μπροστά στην εξώπορτα, το μεγάλο σώμα. Κλειδώνει. Παίρνει το
κλειδί. Αν δεν φτιάξεις κοτσιδάκια δεν πας πουθενά. Με ήρεμη μπάσα φωνή.
Λάσπη το ξύλινο πάτωμα. Κάνω να σηκώσω το πόδι η λάσπη με ρουφάει βαθύτερα. Κάνω να
σπρώξω με τα χέρια η λάσπη με φέρνει κοντύτερα. Γινόμαστε ένα. Λασπώδης μπάλα σκούρα
καφέ.
Το παιδί χαζεύει την υγρή χωματένια μπάλα. Της κόβει κομμάτια. Φτιάχνει κεφτεδάκια από
λάσπη. Τα απλώνει στον ήλιο για να ξεραθούν.
Δώρα Κασκάλη
Αυτό το σώμα δεν σας ανήκει
Αυτά τα λεπτά χέρια, τα χοντροκομμένα
που καθαρίζουν, σιδερώνουν, ξεσκατώνουν,
αυτά τα δυνατά χέρια, απ’ την αρθρίτιδα διαλυμένα
που αγγίζουν, ράβουν, πληκτρολογούν·
αυτά τα λεπτά πόδια, τα στραβοκάνικα
που περπατούν χιλιόμετρα για το σχολείο, για τη δουλειά
αυτά τα παχιά πόδια, τα ντροπιασμένα
που στίζει ο φλεβίτης, τα μωλωπισμένα·
αυτό το εφηβικό στήθος, το γαλακτοφόρο
που τροφοδοτεί, απ’ την ηδονή αναρριγεί
αυτό το λιπόσαρκο στήθος, το σακουλιασμένο
που πετσοκόβουν, φαρμακώνουν·
Αυτό το γέρικο πρόσωπο, το πρησμένο
που το κρύβουν, το κακολογούν
αυτό το τέλειο πρόσωπο, το μακιγιαρισμένο
που αποθεώνουν, ιδεολογικοποιούν·
Αυτό το μαύρο, σκουρόχρωμο, κίτρινο, λευκό σώμα
που το ντύνουν, το αποστρέφονται, το γδύνουν,
το φυλακίζουν, το βιάζουν, το εξοντώνουν,
το έχουν για γρανάζι, αναπαραγωγική μηχανή.
Αυτό το σώμα είναι λεύτερο από προσδιορισμούς,
ορισμούς, καθορισμούς.
Αυτό το σώμα
Δεν Σας Ανήκει.
Νατάσα Σίδερη
Mάγισσες
(Εσωτερικό σπιτιού. Η κόρη κοιμάται. Μπαίνει η μάνα και πλησιάζει στο κρεβάτι της κόρης, βιαστική.)
Ξύπνα, κόρη μου. Είναι στο δρόμο. Τους άκουσα.
Δεν έχεις πολλή ώρα.
(…)
Ό,τι γίνεται πάντα. Μόνο που απόψε θα έρθουν εδώ.
(…)
Χθες πήγαν στη διπλανή. Και προχθές δυο σπίτια παρακάτω. Μπορεί να μην του φαίνεται αλλά αυτό το
μεθυσμένο μπουλούκι είναι μεθοδικό. Κι απόψε είναι η σειρά σου.
(…)
Το ξέρω ότι φοβάσαι. Κι εγώ φοβόμουν όταν ήρθαν για μένα. Δεν άλλαξε τίποτα.
(…)
Και τι θα έβγαινε; Ένα κακό που δεν μπορείς να αποφύγεις δεν έχεις λόγο να το ξέρεις από πριν.
(…)
Να κρυφτείς πού; Υπόγειο δεν έχουμε, χωράφια δεν υπάρχουν για χιλιόμετρα, κι αν πας σε άλλη πόλη
τα ίδια ακριβώς θα πάθεις. Αν δεν είναι σήμερα, θα είναι αύριο. Κι αν δεν είσαι εσύ θα είναι η κόρη
σου. Η αδερφή σου, η φίλη σου. Και μετά ξανά από την αρχή σε έναν μήνα.
Δεν υπάρχει μέρος πάνω στη γη που να χωράει να μας κρύψει όλες.
Για αυτό σου λέω. Σήκω. Ετοιμάσου.
Βάλε ρούχα παλιά που να μην σε πειράζει να στα σκίσουν. Να μη βγαίνουν ούτε πολύ δύσκολα, και
τους καθυστερήσεις, ούτε πολύ εύκολα και τους στερήσεις τη χαρά του σκισίματος.
Να μην αντισταθείς ούτε πολύ ούτε λίγο. Να ανοίξεις τα μάτια όταν σου το ζητήσουν αλλά να μην τα
κρατήσεις ανοιχτά για πολύ.
Θα σου πρότεινα να μην κοιτάξεις κανέναν στο πρόσωπο. Μικρό κορίτσι είσαι, ίσως μια μέρα
αποφασίσεις πως θες να παντρευτείς. Αν το θελήσεις, έναν από αυτούς θα πρέπει να διαλέξεις.
Τα αγόρια αυτά που είναι έξω και τραγουδάνε αύριο θα τα δεις στη γειτονιά. Θα προσφερθούν να σου
κουβαλήσουν τα ψώνια σου. Θα κάνουν αστεία και θα παραξενευτούν που δε θα γελάσεις. Θα σε
φωνάξουν με το όνομά σου.
«Τι έγινε;» θα σου πουν, «τι μούτρα είναι αυτά; Γέλα λίγο, δε θα σε σκοτώσει», θα σου πουν.
«Τι τρέχει, δεν πέρασες καλά χθες;» θα σε ρωτήσουν ένας ή δύο. Οι περισσότεροι θα γελάσουν, αλλά,
ξεμέθυστοι, δε θα τολμήσουν να το πουν.
(…)
Άκουσέ με: αυτή είναι η καλύτερη προστασία που μπορώ να σου προσφέρω. Κλείσε τα μάτια σου, κάνε
όπως σου λέω και το αποψινό θα περάσει.
Τους ακούς που πλησιάζουν; Τους ακούς πόσο εύθυμοι είναι; Στην πραγματικότητα, ούτε κι αυτοί
θέλουν να μείνουν εδώ παραπάνω από όσο χρειάζεται.
Τα κορμιά μας είναι μια δικαιολογία για να τραγουδάνε τα αγόρια στους δρόμους.
Πιο παλιά, που ο νόμος τους απαγόρευε να μπαίνουν στα σπίτια μας, ξεσπούσαν το ένα πάνω στο
άλλο.
Τον θυμό, την ταπείνωση, την κούραση, την ήττα, την καταπίεση.
Τα αφεντικά, τους κατακτητές, τους γονείς, τους θεούς, τους μάγους.
Έρχονταν στα χέρια, μαχαιρώνονταν, σκοτώνονταν, έσπαγαν τις ταβέρνες και τα φώτα στον δρόμο.
Τώρα περνάνε από πάνω μας κι ο θόρυβος καταλάγιασε.
Να το αγαπάς το κορμί σου, κορίτσι μου. Είμαστε ο σιγαστήρας του κόσμου.
(…)
Θα στα πω όλα μια μέρα, αλλά όχι τώρα. Τώρα πρέπει να βιαστούμε. Αυτό το μεθυσμένο τραγούδι που
ακούς στον δρόμο έρχεται κατά πάνω σου.
Κάπου αλλού, σε κάποια άλλη γειτονιά, ένα μπουλούκι μπαίνει στο σπίτι ενός άλλου κοριτσιού και μαζί
του τραγουδάει κι ο αδερφός σου. Δε μου το είπε, αλλά βλέπω το παντελόνι του φουσκωμένο από
καιρό.
Ούτε για αυτό μπορώ να κάνω κάτι. Κάποτε μου μιλούσε, τον είχα από κοντά και τον συμβούλευα.
Τώρα σταμάτησε. Τον βλέπω να βγαίνει νύχτα και να μπαίνει πρωί. Ξέρω τι κάνει και για αυτό τον
σιχαίνομαι, αλλά είναι και παιδί μου και δεν μπορώ. Δε γίνεται. Μια σκλάβα δε γεννάει παιδιά, μόνο
προβλήματα. Όλες μαζί θα ήμασταν ανίκητες όμως η ήττα μας βγαίνει από τις κοιλιές μας. Ένα τεμάχιο
τη φορά. Αν ο κόσμος αυτός ο άρρωστος κατορθώνει να παραμένει όρθιος είναι γιατί χρησιμοποιεί τις
μήτρες μας ως πλυντήριο.
Τους ακούω που πλησιάζουν. Άκουσέ με γρήγορα, δεν έχουμε πολλή ώρα.
Όταν θα μπουν από την πόρτα θα κάνεις όπως είπαμε. Ούτε πολύ ούτε λίγο. Δωσ’τους το σώμα σου
αλλά μην τους φοβηθείς. Θα δεις, έτσι πονάει λιγότερο.
Είναι εδώ. Ετοιμάσου. Μη φοβάσαι, δεν κρατάει πολύ. Σε 20 χρόνια δε θα έρχονται πια για σένα.
Ειρήνη Μαργαρίτη
***
(αχ αυτός ο ουρανός, αχ κι ο τοίχος του που πέφτει φλούδα φλούδα)
πριν πολλά χρόνια, κάπου στη Γαλλία σκότωσαν ένα μικρό αγόρι.
το πέταξαν σ’ ένα ποτάμι με δεμένα τα χέρια και τα πόδια χωρίς
ποτέ να μάθουν ποιος και γιατί. πολλά χρόνια μετά γυρίζουν ένα
ντοκιμαντέρ γι’ αυτό. υπάρχουν διάφοροι ύποπτοι για τη δολοφονία
και σε κάποια φάση κατηγορούν ακόμη και τη μητέρα. ένας αστυ-
νομικός μιλά για τους λόγους που τον έκαναν να την υποψιαστεί:
«Την πρώτη φορά που την είδα, είχα μια περίεργη αίσθηση. Ενώ
ο άντρας της ήταν εντελώς καταρρακωμένος, αυτή… πώς να το
πω, ήταν μεν ντυμένη στα μαύρα, όμως το ντύσιμό της είχε κάτι
ιδιαίτερα ελκυστικό. Φορούσε ένα στενό πουλόβερ και ήταν σχεδόν
ευχάριστο να την κοιτάς. Εννοώ, τη βρήκα πολύ γοητευτική. Δεν
θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, έτσι δεν είναι;
Παυλίνα Μάρβιν
Απολογία της Anna Ebeler στην Αυγούστα, Ιανουάριος 1669
«Εγώ εξόντωσα τους Εβραίους,
εγώ σκότωσα τους Κούρδους,
εγώ γάμησα μικρά παιδιά ενώ με παρακαλούσαν να τα λυπηθώ,
όλοι εγκατέλειψαν το πάρτυ εξαιτίας μου».
Sarah Κane, 4.48 psychosis
Θα σας μιλήσω, τώρα, κύριε δικαστά
για όσα βρέφη έκανα βραστά
την κατηγόρια όλη κτήμα μου θα κάνω
πεθαίνω από χαρά που θα πεθάνω
γιατί, χρόνια πολλά «φτωχή και στείρα
κι αγάμητη» να λένε «η κακομοίρα»
και σκέφτηκα: τον πόνο θα γελάσω
τον Σατανά μονάχα γκόμενο σαν πιάσω
στα sabbath, της μάγισσας να πάρω την αξία,
Χάρο να σέρνω, maleficium, βασκανία-
αφού, έτσι κι αλλιώς, λάμια και βρώμα
με ξόρκια θα σας στέλνω εγώ στο στρώμα
κι όσο για το αίμα, τώρα, κύριε δικαστά
που φρέσκο, ανάμεσα στα μπούτια μου κυλάει,
ολόδικό σου τρέχει κατά γης, απ’τα παιδιά σου
κάποτε που με ρεζιλεύαν γελαστά
τα σκάρτα, κανένα πλέον δεν χαζογελάει,
στα αίματά μου να πνιγείς, σειρά σου
Tον Ιανουάριο του 1669, οι αρχές της γερμανικής πόλης της Αυγούστας συνέλαβαν την Anna Ebeler για το φόνο μιας λεχώνας. Καθώς τα νέα διαδόθηκαν στην κοινότητα, οι κατηγορίες για φόνο εναντίον της Ebeler πληθύναν: Κάποια γυναίκα ισχυρίσθηκε ότι είχε δηλητηριάσει το παιδί της, με αποτέλεσμα να αφυδατωθεί το δέρμα του. Κάποιο άλλο παιδί αδυνατούσε να θηλάσει από τη μητέρα του, με αποτέλεσμα να πεθάνει από ασιτία ενώ, σε ένα τρίτο σπίτι, το σώμα ενός νηπίου γέμισε από φοβερά εκζέματα, τα οποία και του κόστισαν τελικά τη ζωή. Σε όλες τις περιπτώσεις, η Ebeler είχε προσληφθεί στο σπίτι σαν αποκλειστική υπηρέτρια στον τοκετό και, μετά, στη γυναικεία κρεβατοκάμαρα. Η Ebeler ανακρίθηκε έξη φορές και ομολόγησε τα εγκλήματα της τη δεύτερη, υπό την απειλή βασανιστηρίων. Στις 23 Μαρτίου του 1669, εκτελέσθηκε με αποκεφαλισμό και το σώμα της ρίχθηκε στην πυρά∙ ήταν 67 ετών.
Γωγώ Πονηράκου
Ο
με φίλησε και
όταν πια με άφησε
είπε σε όλους που ανήκω
το αίμα ήταν δικό μου
λέκιασε το πουκάμισο
δεν έχει ρούχο να βάλει στην κηδεία
που του εύχονται με περισσή θλίψη
“ζωή σ’ εσένα”
(χωρίς εμένα πια)
Πέννυ Μηλιά
Η γυναίκα του θεού
Δεν υπάρχω.
Γι΄ αυτό, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.
Η ύπαρξή μου θα αποτελούσε άλυτο πρόβλημα.
Όπως αυτό του θεού.
Δεν υπάρχω.
Γι΄ αυτό, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω.
Να μην έχω περίοδο
να μην κάνω παιδιά
να μην είμαι μητέρα, αδερφή και σύζυγος
να μην ευλογώ
να ουρλιάζω σα λύκος ή να κεντάω
να ξαπλώνω στον ήλιο ή στο κρεβάτι
να ίπταμαι ή να ξεκαρδίζομαι
να φονεύω ή να τραγουδάω
να γράψω, για παράδειγμα, αυτό το ποίημα.
Ειρήνη Παραδεισανού
Γυναίκα
Γυναίκα που σε πετάξανε αιώνες στα αζήτητα
Αφού σε πείσανε πως έφταιξες για όλα
Γυναίκα σφαίρα του Μαγιού
Γυναίκα με το καρφί στον πρώτο σπόνδυλο
Αυτόν που κρατά τα όνειρα στη θέση τους.
Γυναίκα , γύμνωσε το στήθος
Και βγες στους δρόμους με μόνο όπλο τη γύμνια σου
Αυτήν να προτάξεις στα όπλα των ανθρώπων
Που φθόνησαν τη χάρη σου να φλέγεσαι ολημερίς
Ο πόθος να σε λούζει
Να τα βουτάς τα χέρια σου στης θάλασσας το αίμα
Και να γελάς ολάνθιστη σε ρίζας περιβόλι.
Να είσαι μήτρα του Μαγιού
του ουρανού το κάλλος
να σε ζηλεύουν οι θεοί
να θέλουν να σου μοιάσουν
και να κρατούν την αστραπή τη ρίζα να σου κάψει.
Οι συγγραφείς:
Ιωάννα Λιούτσια
Η Ιωάννα Λιούτσια γεννήθηκε το 1992. Είναι υποψήφια διδάκτορας με αντικείμενο έρευνας την τέχνη της περφόρμανς και τις πολιτικές της διαστάσεις. Απόφοιτη των τμημάτων Θεάτρου και Ιστορίας-Αρχαιολογίας ΑΠΘ, και της Δραματικής Σχολής «Σύγχρονο Θέατρο Β. Διαμαντόπουλος». Η πιο πρόσφατη ποιητική της συλλογή είναι τα «Ανοιχτά Φωνήεντα και Δαγκωμένα Σύμφωνα» (Θράκα, 2022). Μέλος της οργανωτικής ομάδας του διαθεματικού φεστιβάλ για το φύλο και τη λογοτεχνία «Μωβ Μέδουσες» και συνδημιουργός της ομάδας συγγραφέων δρόμου «γραφούλες». Εργάζεται στο θέατρο.
Βίκυ Μπρούσαλη
Η Βίκυ Μπρούσαλη γεννήθηκε το 1987, εργάζεται ως εικαστικός.
Έλενα Πολυγένη
Η Έλενα Πολυγένη γεννήθηκε στην Πάτρα το 1979. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ανάγλυφη (Ρώμη 2021) Τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2017), Η χώρα των παράδοξων πραγμάτων (Το Κεντρί, 2014), Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα (poema, 2012), Γράμματα σε μαυροπίνακα (Δωδώνη, 2009). Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ανδρονίκη Τασιούλα
Η Ανδρονίκη Τασιούλα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και εργάστηκε ως μηχανικός. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Νεοελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Άρθρα και κριτικές της έχουν δημοσιευθεί σε πρακτικά συνεδρίων και περιοδικά.
Δώρα Κασκάλη
Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο ΑΠΘ και στο μεταπτυχιακό της ασχολήθηκε με τη φιλολογική έκδοση των ποιημάτων του Γιώργου Θεοτοκά. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει δύο συλλογές διηγημάτων (Στο τρένο, εκδ. Γαβριηλίδης 2010 και Το μαύρο κουτί της μνήμης τους, εκδ. Οκτώ 2015), ένα μυθιστόρημα (Κάτω, εκδ. Γαβριηλίδης 2011), μία νουβέλα σε ψηφιακή μορφή (Πέντε ζωές κι ένα μυθιστόρημα – Σπουδή ενός δόκιμου γραφιά, OpenBook.gr 2012), ένα παιδικό βιβλίο (Ο γατούλης στον κόσμο, Διόπτρα 2014) και δύο ποιητικές συλλογές (Ανταλλακτήριο ηδονών, Σαιξπηρικόν 2014 και Κάπου ν’ ακουμπήσεις, Μελάνι 2018). Το 2024 επίκειται η έκδοση της τρίτης συλλογής διηγημάτων της. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα πολωνικά, τα ρουμάνικα, τα ρώσικα και τα ιταλικά. To Σεπτέμβριο του 2016 εκπροσώπησε το Υπουργείο Πολιτισμού στον Τρίτο Ευρωπαϊκό Λογοτεχνικό Περίπατο που πραγματοποιήθηκε στην Στοά του Βιβλίου στην Αθήνα. Τον Μάρτιο του 2017 ανέλαβε το συντονισμό και την οργάνωση του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης και Τεχνών «Γυναικεία κραυγή» που πραγματοποιήθηκε στις 5-3-2017 στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη. Συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά με διηγήματα, ποιήματα και άρθρα. Έχει γράψει δυο θεατρικά έργα και τέσσερα σενάρια μυθοπλασίας για μικρού μήκους ταινίες, εκ των οποίων η μία ολοκληρώθηκε («Locked Down»), ενώ για το σενάριο της ταινίας «Ψυχοπομπός», πήρε το βραβείο Cosmocinema στο 17 ο London Greek Film Festival (2023).
Νατάσα Σίδερη
Η Νατάσα Σίδερη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Είναι θεατρική συγγραφέας, διηγηματογράφος και μεταφράστρια. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Συγκριτική Πολιτική στο University of York της Αγγλίας και Σύγχρονη Γαλλική Φιλοσοφία στο King’s College του Λονδίνου. Tα πρώτα της θεατρικά έργα γράφτηκαν και παρουσιάστηκαν στα αγγλικά. Το 2013, το έργο της με τίτλο Στη γέφυρα (On The Bridge) απέσπασε το πρώτο βραβείο στοn διαγωνισμό που διοργάνωσε η ομάδα Origins και παρουσιάστηκε στο αγγλικό κοινό τον ίδιο χρόνο, ενώ το 2014 το έργο της Το νησί της αθανασίας (The Island of Immortality) βραβεύτηκε στον διαγωνισμό θεατρικού έργου του ιδρύματος Ronald Duncan Literary Foundation και περιόδευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο σε σκηνοθεσία της ομάδας The Certainty of Chance Theatre Company. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 2015, παρακολούθησε το Στούντιο Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου. Το 2016, η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών της απένειμε έπαινο για τη νουβέλα Τρεις στις πέντε. Το 2017, το έργο της Τιτανομαχίες (Σοκόλη) παρουσιάστηκε στο Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Υρώς Μανέ, ως μέρος της δράσης Ο Συγγραφέας του Μήνα. Το 2018, κυκλοφόρησε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων με τίτλο Κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί από τις εκδόσεις Μωβ Σκίουρος, με την οποία απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου του περιοδικού «Ο Αναγνώστης». Το 2021, κέρδισε το Α’ βραβείο στον διαγωνισμό θεατρικής γραφής MYTHOS?! που διοργάνωσε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε συνεργασία με το θέατρο του Regensburg με το έργο Δεσμώτης, ενώ το 2022 έγραψε τα κείμενα για την παράσταση Mάγισσες που παρουσιάστηκε στο ΠΛΥΦΑ και στα Δημοτικά Σφαγεία Ταύρου. Διηγήματά και μονόπρακτά της έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικά και ξένα έντυπα.
Ειρήνη Μαργαρίτη
Η Ειρήνη Μαργαρίτη σπούδασε θέατρο και εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές, «Φλαμίνγκο» (Εκδόσεις Μελάνι, 2014, Βραβείο Βαρβέρη της Εταιρείας Συγγραφέων για πρωτοεμφανιζόμενο/η ποιητή/ποιήτρια), «φλου» (Εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2019) και τη συλλογή διηγημάτων «Επιλεγμένα Είδη» (Εκδόσεις Μελάνι, 2017). Σύντομα θα κυκλοφορήσει η τρίτη ποιητική συλλογής της με τίτλο
«συννεφοκυνηγητό». Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Παυλίνα Μάρβιν
Η Παυλίνα Μάρβιν γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987, μεγάλωσε όμως στην Ερμούπολη της Σύρου. Το πρώτο της βιβλίο, «Ιστορίες απ’ όλον τον κόσμο μου» (Εκδόσεις Κίχλη, 2017), έλαβε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου «Γιάννης Βαρβέρης», από την Εταιρεία Συγγραφέων. Το δεύτερο βιβλίο της “Θαύματα στου Πολύφημου/Σβήστε τους φάρους για τον Ιβάν Ισμαήλοβιτς” κυκλοφόρησε το 2022 από τις Εκδόσεις Κίχλη.
Γωγώ Πονηράκου
Η Γωγώ Πονηράκου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1983 και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε βιολογία και φωτογραφία. Είναι εικαστική φωτογράφος που δουλεύει με φιλμ και ποιήτρια. Το 2021 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο ποίησης (Έξζιτ, εκδ.poema) και πραγματοποιήθηκε η πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο Snowbed στην gallery O.art.ath. Έχει εκδώσει αρκετά φωτογραφικά zines, ένα βιβλίο για την Μακρόνησο, ενώ πρόσφατα τυπώθηκε το δεύτερο φωτογραφικό βιβλίο της (Snowbed, limited edition of 290, Zoetrope). Είναι μέλος της συλλογικότητας θηλυκοτήτων Μωβ Μέδουσες που διοργανώνει το φεστιβάλ “Φύλο και Λογοτεχνία”.
Πέννυ Μηλιά
Η Πέννυ Μηλιά γεννήθηκε και κατοικεί στην Αθήνα. Είναι ποιήτρια, συγγραφέας, performer και ψυχοθεραπεύτρια. Η ποιητική της συλλογή «Μετά τη φωτιά/After the fire» (Κάπα Εκδοτική, 2022) εκδόθηκε στα ελληνικά και στα αγγλικά, με έργα επαυξημένης πραγματικότητας από την Άννα Μελή και συμμετέχει με την περφόρμανς «Μέσα στις λέξεις, μετά τη φωτιά» στην έκθεση ψηφιακής τέχνης «Μέσα στην εικόνα» (Αλφαβιλ, 2023). Έχει βραβευτεί από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδας (2017) για το θεατρικό της έργο «Ισπανικό καλοκαίρι» (Κάπα Εκδοτική, 2019), το οποίο ανέβηκε στο θέατρο Beep (Αθήνα, 2019). Έχει συμμετάσχει στο συνέδριο Performance 2022 του Πανεπιστημίου Πατρών, στο Συμπόσιο «The art and design of XR» (Extended reality), στην έκθεση «Ψηφιακή τέχνη, ένας νέος κόσμος», στην Performance «A metamorphosis?», ROOMS Kappatos art gallery και στο Xouth Festival. Το διήγημά της «Από το δάσος» βρίσκεται στον συλλογικό τόμο του δικτύου γυναικών συγγραφέων «Η φωνή της» (Καστανιώτης, 2023). Το θεατρικό της έργο «Η Αντιγόνη, οι ξένοι και η φωτιά» διακρίθηκε και παρουσιάστηκε σε αναλόγιο στο θέατρο Vault (2023) και στο Φεστιβάλ Σύγχρονων Ελληνικών Θεατρικών Έργων WE ARE ALL DIFFERENT στην Οξφόρδη και το Λονδίνο. www.pennymiliawriting.com
Ειρήνη Παραδεισανού
Η Ειρήνη Παραδεισανού γεννήθηκε το 1972. Κατάγεται από το Ρέθυμνο Κρήτης. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και υπηρετεί στη Δημόσια Εκπαίδευση στο Ηράκλειο Κρήτης. Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου ειδίκευσης στη Φιλοσοφία από το τμήμα Φ.Κ.Σ του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφορούν τέσσερις ποιητικές της συλλογές, Ρητορική ένδεια (2013), Τα γυάλινα μάτια των ψαριών (2016) Στη φλέβα της πέτρας (2018), Παιδικές παλάμες ( 2021 ). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ισπανικά, στα αλβανικά στα τούρκικα. Άρθρα και δοκίμιά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Από το 2008 διατηρεί το ιστολόγιο « Παρείσακτη».
