Άτιτλο και Άφωνο
της Ελένης Πουλοπούλου
Σήμερα, τώρα, πριν λίγο
και ξανά αύριο, όπως χθες
επανάληψη στην επανάληψη
προς αποφυγή μιας μελλοντικής επανάληψης
ο χρόνος δεν είναι γραμμικός
μπορεί να είναι γρήγορος, αργός, πολύ αργός
κάποιος είπε ότι αυτό
είναι το παράδοξο του βιωμένου χρόνου
όποιος το είπε αυτό είναι μεγάλος μαλάκας
δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με τέτοιες μαλακίες
δώδεκα παρά δέκα
έχω αργήσει
πρέπει να γυρίσω στην αιώνια βαρεμάρα και στην απελπισία
πρέπει να γυρίσω στις 10.944 ώρες που θα περάσω
κατά μέσω όρο στη ζωή μου πάνω από μια χέστρα
δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο
με περιμένει η υπερεργασία, τα υπερπληθή γραφεία
οι χιλιάδες ώρες μπροστά από μια τηλεόραση
να μου πέφτει το φαί από το στόμα
με περιμένουν εκατομμύρια εικόνες
χωρίς κανένα νόημα
δύο παιδιά
οι καλοκαιρινές διακοπές στο Κατάκολο
οι βρεγμένες φανέλες και οι ιδρωμένοι κώλοι
η θλιβερή ψευδαίσθηση δύναμης και εξουσίας
η βία
η κατάρρευση
η ηλεκτροπληξία
όλα είναι μπίζνες
διαλέγω το λιγότερο κακό
διαλέγω το 665
γιατί είναι ένα ψηφίο λιγότερο από το απόλυτο κακό
δεν έχω άλλη επιλογή
δεν έχω άλλο χρόνο
Άνοιξε το κουτί και θα τα βρεις όλα νεκρά
τίποτα ζωντανό δεν θα βγει από μέσα
μα αν με κοιτάξεις στα μάτια
θα δεις
ότι εγώ είμαι η εξαίρεση
δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους
δισεκατομμύρια τόνοι κρέατος γλιστράνε στην κιμαδομηχανή
ό,τι μπαίνει και ότι βγαίνει είμαστε εμείς
τροφή για τα γουρούνια
άλλα εγώ δεν είμαι έτσι
είμαι η εξαίρεση (χ3)
δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα
δεν προλαβαίνω να σε πείσω
πρέπει να συμπληρώσω τις χιλιάδες ώρες ανυπαρξίας μου
θα σε ξαναδώ
μη χαθούμε
σήμερα, αύριο, του χρόνου
όσο προλαβαίνουμε
Σαν ζόμπι με προχωρημένο αλτσχάιμερ και αρθρίτιδα
ανακατευτήκαμε με τη σκόνη του διαστήματος
ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο
και κάπως έτσι
το όνειρο για παράλληλες πραγματικότητες
μεταμορφώθηκε
σε πολλαπλούς θανάτους
και στην αδυνατότητα ύπαρξης κανενός άλλου εκτός
από ενός μοναδικού κόσμου
που συνεχίζει μίζερα να σέρνεται στα σκατά
Ψεύτες, ρουφιάνοι, τυχοδιώκτες
χορτάσαμε υποκρισία και δήθεν πολιτισμό
χορτάσαμε πατριώτες, νοικοκυραίους, καταστηματάρχες,
μπάτσους, φασισταριά
πολιτικούς και επιστήμονες
εμείς κι αυτοί
καταστολή, καταστολή, καταστολή
παίζεται βρώμικο παιχνίδι
και είτε παίξεις είτε όχι
πάλι χαμένος θα βγεις
ιπτάμενα χημικά και φλεγόμενα μπουκάλια
στεκόμαστε γυμνοί μπροστά στην εξουσία
με μελανιές στα πλευρά και τα τζιν στους αστραγάλους
εμείς
οι χορτασμένοι πεινασμένοι
που δεν ποντάρουμε πια τα λεφτά και το μέλλον μας
γιατί δεν τα έχουμε
ποντάρουμε ψυχοφάρμακα και όνειρα
δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανένα αρχίδι
είμαστε εμείς
που δαγκώνουμε το χέρι που μας ταΐζει
και ξεσκίζουμε αυτό που μας χουφτώνει
εμείς
που δεν πιστεύουμε σε πατρίδες και σημαιάκια
ούτε σε στρατούς και έθνη που δολοφονούν
εμείς
που αν για μια στιγμή σηκώσεις το κεφάλι από την tv
θα σε έχουμε περικυλώσει από παντού
περπατάμε συνέχεια σκυφτοί
γιατί κουραστήκαμε να κοιτάζουμε ψηλά
έτσι κι αλλιώς
μπορεί η Γη
να είναι ακόμα μια μπάλα
πάνω σε ένα δέντρο
σε χριστουγεννιάτικη φασιστογιορτή
επιτραπέζιο παιχνίδι
σε ένα παράλληλο σύμπαν
ή απλά
είμαστε τόσο μαλάκες
που από τόσους πιθανούς συνδυασμούς
διαλέξαμε τον χειρότερο
εμείς κι αυτοί
αυτοί ξεμείναμε
δεν υπάρχει τίποτα στο ενδιάμεσο
έτσι ξέρεις να αναγνωρίζεις τους εχθρούς σου
διάλεξε πλευρά
ο χρόνος περνάει γρήγορα
και μπορεί να ψοφήσουμε
πριν προλάβουμε να τους σκοτώσουμε όλους
Σύντομο Βιογραφικό
Η Ελένη Πουλοπούλου (1996) ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Είναι φοιτήτρια στην Καλών Τεχνών της Αθήνας. Στη δημιουργική της πρακτική συνδυάζει μέσα όπως φωτογραφία, video art και προφορική αφήγηση. Στο έργο της, το άφυλο σώμα και η τοποθέτησή του στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες απεικονίζεται μέσα από την εξερεύνηση της κοινωνικής αποξένωσης, της ενοχής, του άγχους και των έντονων κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων. Αντλεί έμπνευση από τις εμπειρίες της ως queer άτομο που ζει στην Ελλάδα, καθώς και από την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων.
