Σύντομα
Γι’ αυτό κυκλοφορώ μόνος.
Μη χαθώ και με ψάχνουν.
*
Αγνόησα το κόκκινο φανάρι.
Χρειάζομαι το ριψοκίνδυνο της στιγμής
περισσότερο από οτιδήποτε.
*
Μεσημεριανό γεύμα σ’ ένα άδειο από τύψεις τραπέζι.
Πιο σκληρό από κουκούτσι ελιάς
το βέβαιο μιας ακόμα ημέρας που τελειώνει.
*
Χνούδια στον αέρα
από πλατάνια και λεύκες.
Ο χαρτοπόλεμος της άνοιξης.
*
Ο κάμπος αλλάζει πάλι χρώμα.
Οι αλλαγές, σκέφτομαι,
δεν είναι πάντα για καλό.
*
Ένα ακόμα τσιγάρο.
Έτσι υπολογίζω πόσο έζησα
ή όχι
σ’ αυτόν τον κόσμο.
*
Γεράκια πάνω απ’ τις σκεπές.
Ακόμα αναρωτιέμαι ποιου αρπακτικού
είμαστε η λεία.
*
Ανθισμένος ύσσωπος –
πιο πολύ απ’ το άρωμα μού πηγαίνει
το βαθύ μωβ χρώμα του.
*
Τα άνθη της λαδανιάς τσαλακωμένα.
Ταπεινό και ακατάστατο βότανο.
*
Αποτσίγαρο πάνω σε πευκοβελόνες.
Είναι εμπρησμός το τέλος κάθε απόλαυσης.
*
Μοναχικό χελιδόνι.
Το ασπρόμαυρο ένδυμα είναι επίσημο
και πάντα απόμακρο.
Όπως η μοναξιά.
*
Όσες πέτρες κι αν σηκώσω
μία αρκεί να μου διαλύσει το κεφάλι.
*
Ούτε γελάω, ούτε θλίβομαι με όσα συμβαίνουν.
Γυρίζω σαν την άδικη κατάρα να μην σκέφτομαι.
*
Η σκέψη είναι ανοιξιάτικο λουλούδι.
Πριν ξεραθεί, σε μαραίνει.
