Σύντομα 

Γι’ αυτό κυκλοφορώ μόνος.
Μη χαθώ και με ψάχνουν.

*

Αγνόησα το κόκκινο φανάρι.
Χρειάζομαι το ριψοκίνδυνο της στιγμής
περισσότερο από οτιδήποτε.

*

Μεσημεριανό γεύμα σ’ ένα άδειο από τύψεις τραπέζι.
Πιο σκληρό από κουκούτσι ελιάς
το βέβαιο μιας ακόμα ημέρας που τελειώνει.

*

Χνούδια στον αέρα
από πλατάνια και λεύκες.

Ο χαρτοπόλεμος της άνοιξης.

*

Ο κάμπος αλλάζει πάλι χρώμα.
Οι αλλαγές, σκέφτομαι,
δεν είναι πάντα για καλό.

*

Ένα ακόμα τσιγάρο.
Έτσι υπολογίζω πόσο έζησα
ή όχι
σ’ αυτόν τον κόσμο.

*

Γεράκια πάνω απ’ τις σκεπές.
Ακόμα αναρωτιέμαι ποιου αρπακτικού
είμαστε η λεία.

*

Ανθισμένος ύσσωπος –
πιο πολύ απ’ το άρωμα μού πηγαίνει
το βαθύ μωβ χρώμα του.

*

Τα άνθη της λαδανιάς τσαλακωμένα.
Ταπεινό και ακατάστατο βότανο.

*

Αποτσίγαρο πάνω σε πευκοβελόνες.
Είναι εμπρησμός το τέλος κάθε απόλαυσης.

*

Μοναχικό χελιδόνι.
Το ασπρόμαυρο ένδυμα είναι επίσημο
και πάντα απόμακρο.

Όπως η μοναξιά.

*

Όσες πέτρες κι αν σηκώσω
μία αρκεί να μου διαλύσει το κεφάλι.

*

Ούτε γελάω, ούτε θλίβομαι με όσα συμβαίνουν.
Γυρίζω σαν την άδικη κατάρα να μην σκέφτομαι.

*

Η σκέψη είναι ανοιξιάτικο λουλούδι.
Πριν ξεραθεί, σε μαραίνει.