ΟΔΟΣ ΑΡΑΤΟΥ
Στους αδένες του λαιμού σου
στέκουν οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας
Ανάμεσα στα στήθη σου φυσά
η αύρα των μεγάλων βουλεβάρτων
και το νανούρισμα του Σηκουάνα
Πίσω απ’ τους ώμους σου προβάλει
η κόκκινη αυγή των Πυρηναίων
Στους πήχης των χεριών σου
τα καραβάνια χτενίζουν
τους δρόμους του μεταξιού
Ανάμεσα στα σκέλια σου στάζουν
οι μυστικές πηγές του Νείλου
Την πλάτη σου χαϊδεύουν οι αιώνιες
πινελιές των κυνηγών στην Αλταμίρα
Πάνω στα μάτια σου καθρεφτίζεται
ο κρυστάλλινος ορίζοντας της Βαϊκάλης
και το πνιχτό κροτάλισμα του πάγου
Στις υποσχέσεις των χειλιών σου ανοίγουν
οι βελούδινοι κόλποι στο Παλαουάν
Και στα μαλλιά σου, αχ στα μαλλιά σου,
ο μέγας ύφαλος των κοραλλιών
πλάθει τη νοσταλγία του κόσμου…
…κι ας μην έχω ταξιδέψει ποτέ
πέρα απ’ το δρόμο σου
απρόσιτα αγαπημένη
όταν περνάς από κοντά μου
όλος ο κόσμος γεννιέται
πάνω στο σώμα σου
ΜΑΚΡΙΑ
Ό,τι αγάπησα ήταν πάντα μακριά
αμμουδερό, απάτριδο κι ανέγγιχτο
ναυαγισμένο σε ύδατα διεθνή
νοικιασμένο σε τουρίστες μεταστατικούς
άστεγο˙ σε υπονόμους διάφανους
μιας έκπτωτης πορνογραφίας
Θα το αγγίζω μόνο με το ποίημα
και τις μονοδιάστατες μελωδίες
των σαστισμένων αγαλμάτων
όταν περπατάω μόνος στην πόλη
και η απόγνωση μού ζωγραφίζει τους κροτάφους
ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ
Ανάμεσα στα πόδια σου
οδήγησε το μέτωπό μου
απ’ τη σχισμή σου να δω
που οδηγεί
το βάθος του κόσμου
