Θωμάς Νικολάου, 3 Ποιήματα από το βιβλίο “Άτσαλες συζητήσεις” εκδ. Θράκα

Με τον χασάπη

που γυροφέρνει στους δρόμους 

και αναζητεί την ηδονή

κατσίκι κι εσύ,

όπως κάθεσαι στα γόνατα

της πληρωμής

για να τον ξεράσεις

μετά από πέντε κουβέντες

με τα πόδια σου ανάσκελα.

Θα σβήσει με τέχνη τα σύνεργα

και το κεφάλι σου θα μείνει μόνο

να γυρνάει 

σαν σβούρα.

Πίνακας

του εραστή

σου

που μύριζε γελοία

αλλά να σ’ αγαπούσε μπορεί.

Η ιδέα συνελήφθη,

το τρένο για το Άουσβιτς

έφευγε νωρίς.

Δυο πιανίστες αντίκρυ

με το ματωμένο πετραχήλι,

όπλα έτοιμα για την τελευταία 

συμφωνία των μαύρων αστεριών,

άσπρες πετσέτες από μαλλί

γριάς*.

Τσαφ-τσουφ το τρένο για το Άουσβιτς,

είχε περάσει τρεις φορές από

Θεσσαλονίκη

κι όπως συναντούσε κάθε φορά τα πλήθη

ο μηχανοδηγός

σημείωνε το τελευταίο στίγμα

για την θηριωδία.

*Στο Άουσβιτς, μετά την απελευθέρωση, βρήκανε τόνους από αχρησιμοποίητο μαλλί ανθρώπων που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή μέχρι και ρούχων.

Στην Κηφισιά περνούν τα φορτηγά

και σαν απόστημα τινάζουν τα συντρίμμια

ποια μάνα γη σε ξέκανε σιγά

για να σε βρει το καλοκαίρι μες τη γύμνια.

Πιλότος άνοιξε πανιά και πιλοτάρει

με το λοστάρι στο καράβι συλλαβίζει

με την αρχέγονη και μαγική σου κρίση

θεμέλιωσε τον ύμνο που αρχίζει.

Στην έρημο ο Σεβάχ χαλιά και μήλα

ξεχώρισε του κόσμου την ξεφτίλα

και σαν ονειραβάτης που γυρίζει

τον θάνατό του στην πυρά αντικρίζει.