ΛΑΡΙΣΑ
Υπάρχει ακόμα μια Λάρισα μέσα μου, το ξέρω . Τα βράδια στην πλατεία ξαναβρίσκει το χέρι που γύρεψε, τα μάτια που βρήκε, την αγκαλιά που έχασε. Η Λάρισα δεν είναι πόλη είναι ο τόπος συνάντησης του έρωτα και του χρόνου. Έχει ένα βιολί ο χρόνος με σιωπηλή μουσική. Έχει ένα ποτάμι η μουσική κι ένα κήπο. Εκεί κυκλοφορούνε ακόμα σκοτεινά όντα, γεμάτα πάθη τρυφερά που πίνουν από το νερό του Πηνειού, όλη τη μέρα.
Πόσες φορές δεν έκλαψα στα μάτια της; Πόσες φορές δεν γονάτισα στα πόδια της και με πήρε η βροχή και χάθηκα στη νύχτα; Κι ύστερα έμαθα ότι τα όνειρα δεν έχουν σενάριο όπως και η ζωή. Μια μέρα έφυγα κρατώντας αγκαλιά έναν μικρούλη κόσμο. Κάποιες φορές παίζω με τα χαμένα παιδιά της στους έρημους δρόμους της νοητής πια πόλης. Τότε έρχεται ένα τραγούδι εκστατικό σαν κρίνος και μας παίρνει.
