Ακατάσχετη
Έχουν λεπτύνει τα φύλλα
στο βιβλίο της ζωής μου
Κι όποτε πάω να γυρίσω σελίδα
μου κόβει τα δάχτυλα
Άτιτλο Ι
Όσα λεξικά κι αν πήρα
Ποτέ δεν κατάλαβα κανέναν
Έγινα άνθρωπος
Έχεις δει αρνί να κλαίει;
Με ρώτησε
Έχεις δει γάτα να κλαίει;
σπουργίτι;
σπάρο;
σαμιαμίδι;
νυχτερίδα;
Θαλασσογραφία
Διαχέομαι στο χώμα, στ’ αγριολούλουδα, στα βράχια
Και λίγο πριν αποσώσω, κλείνω τα μάτια
Γαλήνιος αέρας χαϊδεύει το πρόσωπό μου
Και η θέα ξαναγίνεται Θεός.
Αλύχτισμα
Ανάστατη η ψυχή μου
σαν καλοκαιρινό λιμάνι
Έκλεισα στις αποσκευές μου
όλες τις τυχοδιωκτικές διαθέσεις μου
και τη μυρωδιά της ναφθαλίνης
που τόσα χρόνια ξεβράζουν τα κύματα
συν τις πλαστικές φιάλες
με τα ελλειπτικά μηνύματα
«Πού είσαι;» «Γιατί αργείς;»
Και να ξανάρχεται
το πένθος των χειμερινών γκισέδων
Και η λύπη
στις σκουριασμένες άγκυρες
το αλάτι εμποδίζει τις αρθρώσεις μου
νοτίζει τα οστά μου
και σαν γέρικος σκύλος
ξανακάθομαι.
*
Θοδωρής Τσαπακίδης γεννήθηκε το 1970 στις Βρυξέλλες από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από το χιούμορ και την υπαρξιακή αγωνία. Οι ήρωές του είναι «ξένοι», ματαιωμένοι, σε κρίση, και παραδόξως αισιόδοξοι. Η τελευταία του ποιητική συλλογή έχει τίτλο «Ουρανός δωματίου».
