“δέν κοιμοῦμαι πιά να
ὀνειρευτῶ,
γιατί μ’ εμποδίζει το σῶμα μου.”
Ζωή Καρέλλη
Στον ξύπνιο βλέπεις όνειρα
ξεκινούν απ’ τις φτέρνες
ολισθαίνουν
απλώνεται μακρύς ο δρόμος τους
μονοπάτι ξεκινάς
ο κάματος βαρύς
τα σωθικά σου δυσπροσάρμοστα
δρόμος βαθύς
ως τον πυρήνα της καρδιάς.
Βλέπεις οράματα περπατούν
έξω απ’ το σώμα
μετοίκησε η καρδιά σου
στην άκρη του δρόμου
το μονοπάτι μακρύ
ως τον πυρήνα του ύπνου
ξυπνάς κι απλώνεται
σωθικά σώμα βαριά
” εἶναι τό αἷμα
πού ξύπνησε καί περπατάει “
Βλέπεις την καρδιά
ν’ απλώνεται βαθιά
έξω απ’ τα σωθικά σου
στον ξύπνιο βλέπεις
ν’ ολισθαίνεις.
Τ’ όνειρο μετοίκησε
στις φτέρνες περπατά
– Ξύπνα
( πλαγιασμένοι στίχοι από “Το σῶμα μου” της Ζ. Καρέλλη )
